Stella’s waslijst | ‘40 uur werken op één plek? Ik moet er niet aan denken’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: klem tussen vrijheid en financiën.
Ze kijkt me met grote ogen aan wanneer ik het zeg. Verbazing en verwondering staan op haar gezicht te lezen. ‘Meen je dat?’
Ik ben net zo verbaasd over haar verbazing.
‘Ja,’ zeg ik nogmaals. ‘Ik moet er niet aan denken om vijf dagen in de week te werken.’
Lekker freelancen, de vrijheid om de klussen aan te nemen die je wil. Niet gebonden aan één werkgever en nooit langer dan vijf jaar bij dezelfde. Dat wil onze generatie toch?
Maar ik spreek met een oud-studiegenoot: een geneeskundestudent. Die mensen zijn natuurlijk van een ander kaliber. Die zijn gewend om al hun tijd aan het ziekenhuis te wijden. Die kunnen en willen aan niets anders denken. Voor de rest van hun leven. Daarom stapte ik daar ook uit. Ik wilde de wijde wereld in. Zelf mijn tijd indelen. En niet om half acht ’s ochtends in de overdracht moeten zitten.
‘Zou jij dat wel willen dan, veertig uur in de week op dezelfde plek werken?’ vraag ik haar. ‘Nou,’ antwoordt ze. ‘Toen ik in mijn tussenjaar vier dagen in de week werkte, wist ik echt niet wat ik met die vrije dag moest doen. Je kan met niemand afspreken, want iedereen zit op werk!’
Mijn klomp breekt. Ik kan wel honderdtachtigduizend dingen bedenken die ik op een vrije dag kan doen. ‘Je was misschien?’ probeer ik. ‘Of de fietsenmaker, de apotheek, de kapper, al die dingen die je niet kan doen als je pas om zes uur thuis komt op een doordeweekse dag?’
‘Nee joh, dat doe ik gewoon in het weekend,’ zegt ze doodleuk.
Mijn hoofd vult zich opnieuw met vraag- en uitroeptekens. Het weekend zit toch in no time vol met koffie-, lunch- en bierdates? En je wil toch ook nog iets voor jezelf doen, een boek lezen ofzo?
Ik probeer redelijk te zijn. Het is niet dat ik het niet vaker heb gehoord. Ik bedoel, hoeveel mensen hebben er wel niet een 40-urige werkweek? Maar ja, als ik vraag hoe ze dat dan doen, krijg ik weinig bevredigende antwoorden als: ‘Ja, inderdaad. Ik sta nou eenmaal altijd in het spitsuur in de rij bij de supermarkt.’ Of: ‘Tsja, ik heb gewoon geen hobby’s.’ Maar ook: ‘Ik voel me gewoon thuis op mijn werk. Mijn collega’s zijn mijn vrienden.’
Dat laatste, daar kan ik nog inkomen. Sterker nog, dat klinkt als mijn droom. Maar dan nog kan ik me niet voorstellen dat ik veertig uur in de week aan diezelfde baan wil besteden. Drie dagen, okay. Laat me maar drie dagen per week op een redactie werken. Dan heb ik de rest van de week om te kiezen waar ik andere klussen doe. Of ik kan een boek schrijven, of zo. Bovendien hoef ik dan niet altijd om tien voor negen ’s ochtends in dat fietsdefilé van zombies door de stad te manoeuvreren of in die ellendige metro naar Holendrecht te zitten. En heb ik gewoon de gelegenheid om boodschappen te doen in een uitgestorven supermarkt.
Ik kijk nog eens naar mijn gesprekspartner. Ze gaat een goede, toegewijde dokter worden met een startsalaris waar ik het misschien wel de rest van mijn leven mee moet doen. Ik heb het over vrijheid, maar kan ik me die straks financieel wel veroorloven?
