Stella’s waslijst | ‘Wil jij dan niets bereikt hebben voor je dertigste?’
Faalangst, prestatiedruk en keuzestress: hoe leuk is studeren nog? En dan heb je ook nog eens een waslijst aan praktische dingen te leren op weg naar die verdomde volwassenheid. Stella en Eva schrijven het om en om van zich af. Dit keer: een deadline voor jezelf.
We zaten in een koffietentje. Zo eentje met tapijtjes op de vloer en vintage meubilair dat best vaal mag zijn. En waar ze de koffie serveren in kopjes in allerlei soorten en maten. Ik had nog gevraagd of ze meer servies nodig hadden: het huis van mijn oma moet namelijk leeg. Ja hoor, dat konden ze altijd wel gebruiken. Breng maar langs, zei degene die ons koffie gaf.
Maar goed, we dronken dus die koffie. Ik en een jongen die ik had leren kennen op een feestje de dag ervoor. Dat leek ons leuk om te doen, omdat we ontdekt hadden dat we in dezelfde straat wonen. Ik merkte dat hij op zijn sloffen was. Die met een harde zool waar je zo in kan stappen. Logisch, vond ik het. Want hij woonde daar boven dat hippe tentje.
We bespraken een beetje de standaard zaken die je bespreekt bij zo’n eerste kennismaking. Hij had vroeger gehockeyd. Ik had vroeger getennist. Hij had een broer en een zus. Ik had twee broers en een zus. Ik had een degelijke, geboren en getogen Amsterdamse jongen voor me. Net afgestudeerd, net vijfentwintig, net in de straat komen wonen op een etage die zijn ouders voor ‘m hadden gekocht. En ook net begonnen met het opzetten van een eigen bedrijf.
Toen vroeg hij me ineens: ‘Heb jij dan geen deadline?’
Ik was dusdanig verbouwereerd door deze vraag dat ik me eerst even excuseerde om te plassen.
Op de wc dacht ik na. Misschien was zijn vraag getriggerd door het feit dat ik net had verteld dat ik nog studeer. Ik ben nota bene ouder dan hij. Misschien kwam ik wel over als iemand die geen plan heeft in het leven. Wat eigenlijk een best accurate inschatting zou zijn van zijn kant.
Ik keerde terug en vroeg hem vrijmoedig waar deze vraag vandaan kwam.
Nou, zei hij. Hij wilde toch echt wel vóór zijn dertigste iets hebben neergezet. Wat dat iets dan was, maakte hem niet uit. Een product, een bedrijf. Als het maar iets was wat hij gemaakt of gedaan had. Wilde ik dat dan niet?
Ik wist nog steeds niet goed wat ik moest antwoorden. Ga ik hem vertellen dat ik de afgelopen jaren juist keihard heb geprobeerd om mijn leven níet op die manier in te richten? Om geen deadlines te stellen aan bepaalde mijlpalen zoals afstuderen, een ‘grotemensenbaan’ vinden (over deze term schrijf ik graag nog eens een column), een vaste relatie hebben, een huis kopen. En dat het echt een tijd heeft geduurd voordat ik accepteerde dat ik mijn leven lekker op mijn eigen manier mag invullen?
Ik besloot dat dit misschien te intens was voor een eerste ontmoeting met deze degelijke jongen en praatte er een beetje overheen.
Maar ik dacht er die week toch nog vervelend veel over na, over die vraag van die jongen op sloffen. Ik ging zelfs naarstig op zoek naar vacatures die wat zouden bijdragen aan de maatschappij. Waarbij ik ook iets zou kunnen neerzetten. Of mensen substantieel zou kunnen helpen. Ofzo. Ik weet eigenlijk niet eens waar ik precies naar zocht. Maar hij had me met zijn vraag toch een beetje in de war gebracht.
De onrust duurde echter maar eventjes. En wel precies tot mijn eerste column bij Folia online kwam. Want toen was ik eigenlijk best wel tevreden met wat ik had bereikt. En dat vóór mijn dertigste.
