Op z'n Duits | De slechte PR van de Autonome Universiteit
Flashback naar 2015. Afgelopen vrijdag werd ik wakker met het nieuws dat het PC Hoofthuis bezet was. Sympathiek, dacht ik. Het was de week van WOinActie, wier protest neerkwam op buiten college geven, een ludieke actievorm die ik tamelijk averechts vind uitwerken. Dat mag best iets harder.
De studenten die in het PC Hoofthuis zaten, presenteerden zich als Autonome Universiteit Postcolonial House (PCH). Ze hadden keurig netjes een manifest opgesteld en lieten vriendelijk de docenten naar binnen die wat spullen wilden ophalen. Een bezetting is een zwaar pressiemiddel dat je niet zomaar inzet. Uit deze actie spreekt dan ook de frustratie die eveneens voelbaar was in 2015, toen studenten na eindeloos geprobeerd hadden via de pratende weg gehoord te worden, eerst het Bungehuis en later het Maagdenhuis innamen.
Van de toen beloofde veranderingen is weinig terechtgekomen. Sterker nog, de boel is verslechterd. Inmiddels staat bijkans de gehele universiteit achter WOinActie. Zelfs Han van der Maas, de stem der reactionaire UvA, geeft op Folia toe dat er ‘heel veel mis [gaat] in de wetenschap’ en dat de UvA problemen heeft. Het is dus niet gek dat er door de radicale voorhoede van betrokken studenten gegrepen wordt naar acties die verder gaan dan openluchtcolleges. Misschien dachten ze wel: als de docenten naar buiten gaan, gaan wij naar binnen.
Realistisch
Ik vond de bezetting dus een begrijpelijke, sympathieke actie. Veel collega’s dachten daar anders over. Ze snapten niet waarom de studenten eisten dat de afschaffing van de dividendbelasting moet worden ingetrokken en dat dit geld geïnvesteerd dient te worden ‘in de door bezuinigingsbeleid verscheurde publieke sector’. Die collega’s willen dit allemaal ook – dat weet ik zeker – maar ze vonden het onrealistisch om dit te proberen af te dwingen met een bezetting van een plaatselijk faculteitsgebouw.
Protest hoeft echter niet realistisch te zijn. Als al het protest altijd redelijk, weloverwogen en samenhangend was geweest, hadden we nooit sociale vooruitgang geboekt.
Gelijkwaardig
Daarnaast bekritiseerden mensen de houding van de studenten. Die wilden niet eens in gesprek met het CvB! Volgens Humanities Rally zocht voorzitter Geert ten Dam echter pas contact nadat Humanities Rally via de pers hadden vernomen dat het CvB aangifte had gedaan van huisvredebreuk – een handeling die noodzakelijk is als je ontruiming wenst. Ten Dam wilde alleen praten op een plek naar haar keuze, zonder eerst in te gaan op de eisen van de studenten. Dat is per definitie geen gelijkwaardig gesprek. Bovendien wekt het weinig vertrouwen als iemand eerst aangifte doet, en daarna pas aanbelt.
Hetzelfde geldt voor burgemeester Halsema. Zij stond onverwachts voor de deur, terwijl ze eerder had aangegeven dat de ME de studenten uit het gebouw zou halen na verstrijking van het ultimatum, zo legde actievoerder Sebald van der Waal uit aan Het Parool. Terwijl de bezetters overlegden of ze Halsema binnen zouden laten, was ze alweer vertrokken. Bovendien, zo zegt Van der Waal:
‘Het is ook heel gek om te zeggen dat je wil praten terwijl buiten op de brug ME-bussen en politiepaarden klaarstaan om ons te ontruimen.’
Als je begin-eis is ‘jullie moeten hier weg’, is het geen dialoog. Als je daarbij je knokploeg om de hoek hebt staan, is het duidelijk dat je niet in vrede komt maar om iets af te dwingen. ‘Ik zeg het nog één keer!’ zei mijn moeder altijd dreigend, en dan capituleerde ik. Zo niet de dappere bezetters. Zij waren bereid om voor hun idealen door de politie vernederd en mishandeld te worden, en zelfs een nacht in de cel door te brengen.
Imago
‘Die studenten zouden iets aan hun PR moeten doen,’ zei een vriend zaterdag tegen me. Hij stond welwillend tegenover het protest, maar had moeite met de vorm. Je hoeft er niet bij te gaan zitten, maar je kunt je best solidair verklaren, eventueel met kanttekening – zoals ReThinkUvA deed. Dat de PR te wensen over laat, hoort niet relevant te zijn. Het doel is immers ‘de verslechtering van het onderwijs, het gebrek aan diversiteitsbeleid en de enorme werkdruk op de universiteit’ te stoppen, niet het onderhouden van goede betrekkingen met de pers of het CvB.
Linda Duits (1976) is een ‘weggelopen wetenschapper’ en gespecialiseerd in populaire cultuur, vooral op het gebied van gender, seksualiteit en jongeren.
