Op z'n Duits | Slimmer staken
Misschien is het wel mijn schuld. Drie weken geleden schreef ik op deze plek dat wij van het hoger onderwijs wel sputteren, maar dat we het uiteindelijk allemaal pikken. Zou het kabinet mijn column hebben gelezen en hebben gedacht, laten we die sukkels gewoon nog 19,5 miljoen euro aan bezuinigingen toeschuiven?
Prinsjesdag betekent een dikke meloen om door te slikken voor het hoger onderwijs. De 19,5 komen boven op de eerder aangekondigde ‘doelmatigheidskorting’ van 183 miljoen.
Doelmatigheid is een sleutelwoord hier. De extra bezuinigingen zijn nodig niet omdat we zo verkwistend zijn. Nee, we zijn juist te efficiënt geweest. We hebben gedaan wat van ons gevraagd werd en studenten snel laten afstuderen. Te snel! ‘Hierdoor moeten meer prestatiebeurzen van studenten onder het oude basisbeursstelsel omgezet worden in een gift. Het gestegen studiesucces (… ) doet het hoger onderwijs hier dus de das om’ schrijft ScienceGuide.
We worden gestraft omdat we het te goed doen. En we gaan daarmee akkoord omdat we het braafste jongetje van de klas zijn. En een beetje dom.
Er stonden al acties gepland, tegen de bezuinigingen maar vooral tegen de werkdruk. Van WOinActie kreeg ik de vraag of ik in de protestweek mijn college in de buitenlucht wilde geven. Als ik audiovisuele ondersteuning behoefde, kon dat geregeld worden. Een college buiten geven vraagt allerlei extra inspanning, niet alleen van mij en mijn studenten, maar ook van het ondersteunend personeel om het mogelijk te maken. Alleen academici kunnen zoiets bedenken: protesteren tegen de werkdruk door meer werkdruk op te leggen.
Filosoof Ingrid Robeyns, betrokken bij WOinActie, vroeg dinsdagavond aan de collega’s binnen de twittergemeenschap waarom we niet nee zeggen, waarom we niet weigeren. Eerder stelde ze een ‘witte staking’ voor: niet meer uren werken dan die waarvoor we betaald krijgen, uit protest tegen het overwerk dat standaard is geworden. Een aardig idee, maar we deden het niet en we doen het niet. Want je hebt er alleen jezelf en de studenten mee.
Een staking in een bedrijf raakt de bazen en de aandeelhouders: de productie ligt immers stil. Een staking van de politie of de zorg raakt de burgers, in de hoop dat er zo druk op de politiek komt. Een staking aan de universiteit raakt de student, en we hebben in de afgelopen pakweg dertig jaar gezien dat kabinetten geen ene moer geven om studenten. Daar hebben we dus niks aan.
We moeten iets anders bedenken, iets dat in Den Haag wél gevoeld wordt. Iets waarmee we het belang van universitair onderwijs aantonen in plaats van het steeds maar weer keurig netjes te betogen in opinieartikelen waarmee Rutte cs hun billen afvegen.
Ik stel voor dat alle werknemers die ooit zijn afgestudeerd aan een Nederlandse universiteit in onze naam een dag gaan staken. Dan ligt het hele land plat, van de waterschappen tot de wegenbouw, van de ambtenarij tot de aandeelhoudersvergaderingen. En dan is in één klap duidelijk wat de waarde van ons werk is.
Linda Duits (1976) is een ‘weggelopen wetenschapper’ en gespecialiseerd in populaire cultuur, vooral op het gebied van gender, seksualiteit en jongeren.
