Van Aalten | Om-zich-heen-kijker
Ik mag graag om me heen kijken in een café of restaurant. Dat is een luxe! Ik ben een liefhebber van luxe. O, nee, niet van een duur horlogemerk of auto’s. Verschrikkelijk.
Vrijwel alle pakken die ik draag zijn tweedehands (na een keer stomen blijft het heus een Corneliani) en eigenlijk geef ik alleen aan eten en boeken veel geld uit. Nee, ik bedoel iets anders. Ik houd van de luxe die ik ervaar wanneer ik observeer. Mensen vínden vaak zoveel – ik vast ook, maar ik vind nog niet dat een ander dat moet vinden. U moet eens opletten hoeveel zelfverklaard revolutionairen, duiders, morele schuldeisers, roergangers, demonstranten, ietsvinders, neeroepers, representanten van de nieuwe deugdelijkheid vinden dat hoe zíj het zien, het enige juiste is.
In het café hangt een televisie. Er is een herhaling van een talkshow. Ik verbaas me over de felheid waarmee we onze identiteit verdedigen. Over honderd jaar kan toch niemand het meer navertellen. Hoe harder u tegen me zult brullen, hoe vaker ik de schouders ophaal. Hoe meer angst u verspreidt, hoe vrolijker ik dans. Wat een weelde, wat een genot om te zien hoe alles voorbij dobbert.
En ondertussen zet de ober de muziek wat harder. Een geur van espresso en gebakken knoflook in het etablissement. ‘Vindt u ook niet dat de mensen zich zo druk maken om niks?’ vraag ik. ‘Zoals wat?’ vraagt de ober. ‘Max Verstappen die niet wint. Of Ajax. Het afschaffen van vuurwerk. Dat Piet straks niet meer zwart is. Die hele identiteit van de Nederlander. Het houdt de mensen zo bezig! Mij niet. Wat een luxe.’
‘Ja, maar u hébt die luxe misschien,’ stelt de ober.
‘Wegkijker,’ snauwt een andere gast.
‘Nee, om-zich-heen-kijker,’ zeg ik.
