Aynan | Beyoncé
Bij mij in de straat verdwijnen steeds vaker en sneller kleine zelfstandigen die spullen verkopen die het publiek inmiddels op het internet koopt. Ervoor in de plaats komen winkels die authenticiteit en een belevenis aanbieden, zoals vintagetassen, barbiers of latte macchiato in een milkshakeglas.
Ergens midden in de winkelstraat is een zaak die nog niet is omgevallen, wat bijzonder is, want hij verkoopt tweedehands cd’s. Tegen de winkelruit hangt een zwart-witposter van popicoon en zangeres Beyoncé.
Ik hoorde nog niet zo lang geleden op de radio na een nummer van Beyoncé een gesprek met de auteur Anousha Nzume. Ze had het boek Hallo witte mensen geschreven en zei na het muziekje dat witte mensen niet naar Beyoncé mogen luisteren, omdat het geen witte cultuur is. De schrijver van Hallo witte mensen vindt culturele toe-eigening niet gepast. Culturele toe-eigening betekent elementen uit andere culturen in de eigen cultuur gebruiken.
Hoe bizar en ongerieflijk haar standpunt ook klonk, het gesprek was het spannendste dat ik dit jaar op de radio hoorde. Ik ben sowieso gecharmeerd van echte gesprekken over diversiteit in de polder, want die zijn er te weinig. Ze verzanden meestal in een moeras van drek en bagger.
Ik ben zwart noch wit, maar bruin, en in de wintermaanden een soort van geel. En ik weet niet of ik naar Beyoncé mag luisteren, maar dat is een onnodige vraag, want ik luister sowieso niet graag naar het voormalige Destiny’s Child-lid. In 2009 trad Beyoncé een halfuurtje op voor de toenmalige leider van Libië, Khadafi. Ze kreeg van de dictator, die gruwelijk aan zijn einde kwam, twee miljoen dollar. Een paar jaar later stond Beyoncé voor letters van wit neonlicht, die het woord Feminist vormden. Feminisme beoogt een gelijke behandeling tussen man en vrouw, maar de zangeres begrijpt die ideologie niet en haar miljoenen fans kan het blijkbaar weinig schelen.
Ik hoop dat die tweehandscd-zaak nog lang mag bestaan, maar de poster van Beyoncé mag van mij verdwijnen.
