Van der Pol | De post-Erasmiaanse erecode
Nog altijd loop ik mensen tegen het lijf die ik sinds mijn terugkeer uit Estland nog niet eerder zag. Steeds als zij vragen hoe lang ik alweer in Nederland ben, zeg ik: ‘Och, pas net, ’t is nog onwennig.’
Socialmediatechnisch klopt dat ook. Ik ben lang doorgegaan met het posten van selfies aan de Oostzee en tweets die zogenaamd vanuit m’n doorreisland Polen kwamen – hashtag tbt gemakshalve achterwege latend.
Zo kan thuiskomen heel lang duren.
Geheel volgens etiquette zeg ik dat híer in ieder geval niets veranderd is, alles ligt er nog precies zo bij als zeven maanden geleden. Mijn gespreksgenoot vraagt zich dan natuurlijk af of hij soms heeft stilgestaan en feart wat hij dan allemaal out heeft gemist.
Omdat ik de beroerdste niet ben dis ik al mijn avonturen op – alles wat ik uit de tweede hand heb vertel ik bovendien in de ik-vorm. Zelf was ik in het buitenland zowat dezelfde saaie kip als thuis, ik tikte mijn stukjes en ging relatief op tijd naar bed, maar dat hoeven zij niet te weten. Iedere uitwisseling is groots en meeslepend, een spektakelstuk zonder adempauzes.
Ik ken iemand die drie maanden in Münster zat en haast ieder weekend de 67 kilometer naar huis reed. Hij beweert al drie jaar lang bij hoog en laag dat hij in Duitsland een ander mens werd. Daarom roep ik even hard dat ik, naast beerpongbekers en zwarte ooievaars ook vele culturen en mezelf ben tegengekomen.
Tot slot, dit is een toevalligheid, zijn wij uitwisselingsstudenten allemaal naar de beste plek geweest. We leerden er wat er precies zo fijn is aan Nederland, zeker, maar ook dat er meer lieve steden zijn dan Amsterdam – en die van ons is wel het allerliefst.
Teruggrijpen op onze stad en ons tweede land doen we daarom te pas en te onpas, iedereen moet er immers de charme van inzien. Dus als iemand mij zegt: ‘Regen, kou, storm en dan weer warm, ik weet niet hoe ik me deze oktoberdagen kleden moet,’ werp ik tegen: ‘In Estland is het tenminste altijd koud en nat, lekker voorspelbaar.’
