.jpg)
Van der Pol | Hand boven het hoofd
Een jaar of twee terug werd ik geschept door een dikke BMW met geblindeerde ruiten. Ik was haast op de universiteit toen de wagen met een rotvaart uit een uitrit stoof.
.jpg)
Misschien was de chauffeur aan het appen, want de verkeerssituatie was opvallend overzichtelijk. De tel waarin duidelijk werd dat hij niet stopte en ik mijn handremmen tot moes kneep, was huiveringwekkend. Domweg wreed was de aanvaring zelf. Hoe ik op zijn voorruit klapte, een salto maakte en met mijn hoofd op een vluchtheuvel knalde.
Daarbovenop kwam de fiets. Van ‘De draak’ – een fijne hybride uit de jaren zeventig die ik groen en blauw gespoten had, bleef weinig over.
Bestuurder Jim, een twintiger met indrukwekkende biceps en een v-hals, vroeg of het ging. ‘Ja,’ loog ik. In werkelijkheid tolde mijn hoofd en lagen mijn ledematen er vreemd bij. Janken deed ik pas toen Jim wegreed. Lang lag ik in de berm, tot ik op handen en voeten naar het huis van een vriendin kroop.
Ik hield Jim een hand boven het hoofd. Een tijdlang kon ik niet lopen en ik had een hersenschudding, maar ik deed geen aangifte. Uit een natuurlijke drang tot conflictvermijding, een misplaatste vergevingsgezindheid en uit lafheid – ik had geen zin in ‘gedoe’.
Vorige week zou een groep Vindicatleden huisgehouden hebben in een Groningse sushitent. Er was zogezegd met glas gesmeten, personeel was vernederd, gordijnroedes kwamen naar beneden - de politie moest ingrijpen. ‘Het was echt heel vervelend (…) We zijn een halve dag dicht geweest om alles op te ruimen. Dat kost ons geld. Daarnaast moesten we heel veel dingen vervangen,’ zei een anoniem personeelslid.
Vindicat – dat momenteel een onderzoek heeft lopen – stelt dat leden zich niet ‘ernstig’ misdragen hebben. Ook een woordvoerder van het restaurant ontkrachtte het verhaal later plots op nu.nl. Er was wat geluidsoverlast, stelt hij, ‘Maar verder was er niet zo veel aan de hand.’ Aangifte doet het restaurant dan ook niet. Laten we vooral hopen dat het eerste bericht inderdaad overtrokken was; dat het restaurant geen gedoe vreesde en zich niet tevreden liet stellen met een zoethoudertje.
Ik liet mezelf destijds vrij simpel afkopen. Jims vader (!) dumpte een omafiets in mijn tuin – een verrot ding met een gare ketting maar zonder slot. ‘Jim moest zijn hele voorruit vervangen,’ zei pa haast verwijtend.
