Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Daniël Rommens
opinie

Op z’n Duits | Zoet afscheid

Linda Duits,
30 juni 2017 - 07:58

Parting is such sweet sorrow, schreef Shakespeare en het was de grootste leugen uit de literatuur. Zelfs als het afscheid maar voor even is, is het fijner als je geliefde blijft en colleges of werk niet bestaan. Daadwerkelijk scheiden is al helemaal niet zoet. Uit elkaar gaan heeft de smerigste smaak die de ergste emoties boven brengt.

Een vriend die onlangs gedumpt werd liep weken met zijn ziel onder zijn arm. Een klein hartje dat steeds kleiner leek te worden. Als je hem vroeg hoe het ging, zei hij ‘slecht’ en liet hij het hoofd hangen. Liefdesverdriet doet pijn. Daar is over gedicht en daar is over gezongen, het is  – zo u wilt – uitgebreid gedocumenteerd in de kunsten. Neurowetenschappers hebben daar niks mee maar inmiddels weten ook zij: bij sociale uitsluiting lichten dezelfde gebiedjes in de hersenen op als bij fysieke pijn.

 

Het Engels kent een onderscheid tussen envy en jealousy. Envy is het benijden van een ander die iets heeft wat jij ook wilt hebben. Dat kan vervelend zijn, maar jealousy is veel kwalijker. Dat gaat over rivaliteit: iemand anders krijgt de liefde waarnaar jij snakt. Bedrogen worden brengt het groezeligste in mensen boven. Van jaloezie word je groen. Het is een emotie die snijdt, bijt. Door merg en been – wat scans misschien ooit ook zullen staven.

Wat een flirt had moeten blijven – een onenightstand of een kortstondige scharrel – werd een jarenlang partnerschap tussen HvA en UvA

Kapotte relaties zijn, kortom, afschuwelijk. Hoewel je niemand die gevoelens gunt, is uit elkaar gaan soms beter. We hebben allemaal die vriend(in) met een vreselijke verkering waarbij je niet kan wachten tot ze er eindelijk mee stoppen. Omdat je haar niet kunt uitstaan, omdat de een onder de ander lijdt, omdat ze het slechtste in elkaar bovenbrengen. Liefde hoeft niet voor altijd te zijn, gelukkig.

 

Zo is het ook met de HvA en de UvA. Eigenlijk waren ze altijd al een mismatch. Tegen elkaar aangelopen omdat ze toevallig in dezelfde stad wonen. Verblind door plotse verliefdheid zagen ze niet dat ze verder niks gemeenschappelijks hadden. Wat een flirt had moeten blijven – een onenightstand of een kortstondige scharrel – werd een jarenlang partnerschap. En eenmaal getrouwd geef je niet zo makkelijk op.

 

Vorig jaar kwam het besluit: papa en mama gaan uit elkaar, met wederzijdse instemming. Single ‘op weg naar een toekomst waarin beide instellingen een krachtige eigen koers kunnen varen en elkaar op onderdelen zullen blijven versterken’, zoals een modern co-ouderschap. Er werd niemand gedumpt, er was niemand vreemdgegaan. Het was gewoon beter zo.

 

Ik slaakte een zucht van verlichting. Niet dat ik een hekel heb aan de HvA, maar omdat ik denk dat ze los van elkaar veel gelukkiger zullen zijn. Bovendien zaten door hun relatie ook Folia en Havana met elkaar opgescheept. Net als de beste vrienden van een stel moesten zij ongevraagd ook ineens samen optrekken. Dat betekende ongemakkelijk bier drinken en zoeken naar gedeelde gespreksonderwerpen. Soms best gezellig, maar meestal krampachtig. Over een tijdje kijken we misschien met z’n allen nostalgisch terug, maar nu is het genieten van de zoetheid van hervonden vrijheid.