Vorige week was er een bijeenkomst met het college van bestuur, de decaan van de geesteswetenschappefaculteit en studenten en medewerkers van Humanities Rally. Het ging over de gewraakte bezuinigingen op de desbetreffende faculteit. Studenten zijn onterecht boos en zouden beter de hand in eigen boezem steken.
Dat er iets moest gebeuren was zonneklaar. De decaan Frank van Vree memoreerde het nog maar even. Er werden op zijn faculteit 900 modules aangeboden, waarvan de helft door tien of minder studenten werd gevolgd. Je kunt enerzijds zeggen: 'Dat is mooi en dat is kleinschalig onderwijs.' Intensief is het echter niet, want het zijn maar enkele werkgroepen in de week die bovendien ook weinig intellectuele krachtinspanning van de student vragen. Met zo’n overcapaciteit kun je het onderwijs veel beter en ook intensiever vorm geven. Vaker werkgroepen in de week met klassen van 15 tot 20 studenten, maar dan wel met minder vakaanbod.
Dit lijkt me een volstrekt logische keuze. Door het onderwijs zo ineffectief te organiseren wordt er namelijk onevenredig veel geld verkwanseld aan deze faculteit. Daar komt bij dat de studentenaantallen nog eens met 15 procent zijn gedaald de afgelopen jaren. Nu wil Van Vree het vakaanbod met maar 10 procent verminderen en toch schreeuwt men nog moord en brand.
Het beeld dat er iets fundamenteels mis is met de faculteit wordt bevestigd door het onlangs verschenen advies (pdf) van de werkgroep ‘student experience’. Deze werkgroep, bestaande uit studenten en medewerkers van de faculteit, komt met een vrij onthutsend, maar naar mijn mening terecht beeld van de geesteswetenschappenstudent. Deze is in veel geïnteresseerd, maar nog wel het minst in studeren. Er is teveel vrijblijvendheid, te veel keuzevrijheid en te weinig binding met de studie. Geen ambitieuze studiecultuur en eigenlijk staat er: door al deze vrijblijvendheid is de faculteit in de problemen gekomen waar men nu in zit. De werkgroep spreekt dan ook terecht over een noodzakelijke cultuuromslag. Kortom, problemen die opgelost kunnen worden door de voorstellen die ik zojuist genoemd heb.
Dat er woede is onder studenten en medewerkers kan ik ergens wel begrijpen. Als er getornd wordt aan de status quo dan doet dat de achteloze en niets vermoedende student en medewerker altijd in woede ontbranden. Maar als ik de keus had als student dan zou ik volledig achter de decaan gaan staan en er voor zorgen dat mijn onderwijsgeld wat effectiever besteed gaat worden dan nu het geval is.
Dat er iets moest gebeuren was zonneklaar. De decaan Frank van Vree memoreerde het nog maar even. Er werden op zijn faculteit 900 modules aangeboden, waarvan de helft door tien of minder studenten werd gevolgd. Je kunt enerzijds zeggen: 'Dat is mooi en dat is kleinschalig onderwijs.' Intensief is het echter niet, want het zijn maar enkele werkgroepen in de week die bovendien ook weinig intellectuele krachtinspanning van de student vragen. Met zo’n overcapaciteit kun je het onderwijs veel beter en ook intensiever vorm geven. Vaker werkgroepen in de week met klassen van 15 tot 20 studenten, maar dan wel met minder vakaanbod.
Dit lijkt me een volstrekt logische keuze. Door het onderwijs zo ineffectief te organiseren wordt er namelijk onevenredig veel geld verkwanseld aan deze faculteit. Daar komt bij dat de studentenaantallen nog eens met 15 procent zijn gedaald de afgelopen jaren. Nu wil Van Vree het vakaanbod met maar 10 procent verminderen en toch schreeuwt men nog moord en brand.
Het beeld dat er iets fundamenteels mis is met de faculteit wordt bevestigd door het onlangs verschenen advies (pdf) van de werkgroep ‘student experience’. Deze werkgroep, bestaande uit studenten en medewerkers van de faculteit, komt met een vrij onthutsend, maar naar mijn mening terecht beeld van de geesteswetenschappenstudent. Deze is in veel geïnteresseerd, maar nog wel het minst in studeren. Er is teveel vrijblijvendheid, te veel keuzevrijheid en te weinig binding met de studie. Geen ambitieuze studiecultuur en eigenlijk staat er: door al deze vrijblijvendheid is de faculteit in de problemen gekomen waar men nu in zit. De werkgroep spreekt dan ook terecht over een noodzakelijke cultuuromslag. Kortom, problemen die opgelost kunnen worden door de voorstellen die ik zojuist genoemd heb.
Dat er woede is onder studenten en medewerkers kan ik ergens wel begrijpen. Als er getornd wordt aan de status quo dan doet dat de achteloze en niets vermoedende student en medewerker altijd in woede ontbranden. Maar als ik de keus had als student dan zou ik volledig achter de decaan gaan staan en er voor zorgen dat mijn onderwijsgeld wat effectiever besteed gaat worden dan nu het geval is.
