Terwijl voetbalminnend Nederland deze weken de ene wedstrijd na de andere verslindt, is het heerlijk rustig in de bioscoopzalen. Maar wie net zo weinig geeft om voetbal als Moss en Roy uit The IT Crowd (zie fragment hieronder) en ook niet elke avond de deur uit wil, kan toch een beetje meedoen met de algehele gekte door wat klassieke sportfilms op te zetten.
Vorige week gaf ik al drie gouden tips. Deze week, ter afsluiting van het filmblogjaar, nog eens drie. Plus een hele transmedia-franchise die zich uitstekend leent voor wekenlang binge-watching. Fijne zomer!
Eight Men Out (1988)
Schrijver/regisseur John Sayles is een van de grote pioniers geweest van de Amerikaanse onafhankelijke film. Eind jaren '80 stond hij aan de top van zijn kunnen als filmmaker. Met Eight Men Out, een dramatisering van het grootste sportschandaal uit de Amerikaanse geschiedenis, werkte hij met het hoogste budget uit zijn carrière, al was dat in vergelijking met de meeste Hollywood-producties nog maar een schijntje. Toch is dat niet aan de film af te zien: de enorme cast loopt over van talent, de recreatie van het Amerika van 1919 ziet er prachtig uit, en het geheel is met vaart, humor en veel gevoel voor tragiek verteld. De film sluit qua onderwerp overigens naadloos aan bij Field of Dreams, waarin hetzelfde 'Black Sox'-schandaal centraal staat.
Whip It! (2009)
Verreweg de meeste sportfilms gaan over mannen die tot het uiterste op de proef worden gesteld, uiteraard om uiteindelijk glansrijk te overwinnen. Vrouwelijke personages vervullen daarbij de traditionele functie van emotionele steun en toeverlaat, waardoor het genre doorgaans irritant rolbevestigend is. Whip It! is een heerlijke uitzondering: een charmant komisch drama over een tienermeisje (Ellen Page) dat de keiharde wereld van de roller derby ontdekt: een estafettesport waarbij vrouwenteams op rolschaatsen alles op alles zetten om elkaar met harde hand te verslaan. De grote verscheidenheid aan karakters en de lichtvoetige toon maakt van dit regiedebuut van actrice Drew Barrymore een feministische film die nooit prekerig wordt, geen kapsones heeft en qua hardheid en gevoel voor humor voor geen enkele 'mannenfilm' onderdoet.
Goon (2011)
Ook Goon doorbreekt de gebruikelijke cliché's, maar in dit geval niet door vrouwen op de voorgrond te plaatsen: waar sportfilms meestal gaan over het ontwikkelen van een bijzonder talent, kan hoofdpersoon Doug in deze ijshockeyfilm zelf nauwelijks schaatsen. Wat hij wél kan is heel hard slaan. Dat maakt van hem een belangrijke toevoeging aan een Canadees team vol prima donna's. Voor Doug (Seann William Scott) is zijn grootste inzicht uiteindelijk niet dat hij een verborgen talent heeft, maar dat hij toch iets kan dat binnen een teamverband waarde heeft en waar hij voldoening uit haalt. Het ontroerende aan Goon is dan ook vooral de nadruk die op solidariteit komt te liggen, waar zoveel sportfilms vooral draaien om individualisme.
Friday Night Lights (2006-2011)
De laatste in deze rij gouden tips is meer dan een film: het is ook een prachtig boek, en bovenal een fantastische tv-serie van vijf seizoenen. Het boek, van journalist H.G. Bissinger, tekent een prachtig portret van de rol die football speelt in een klein, arm stadje in Texas. De schrijver verbleef er een jaar en bracht op een prachtige manier tot leven hoe het belang van lokale sportteams enorm toeneemt in omstandigheden van economische crisis en een uitzichtloos bestaan.
Het boek werd in 2004 verfilmd door regisseur Peter Berg en ook al is het natuurlijk een veel minder gedetailleerd portret, ook de film is zeker de moeite waard.
Maar in de tv-serie, waar in de loop van vijf jaar allerlei verschillende aspecten van sport als sociaal, economisch, en cultureel fenomeen rustig konden worden uitgediept, vond het onderwerp zijn ideale vorm. Het eerste seizoen volgt in grote lijnen het verhaal van het boek. Het laat zien hoe een nieuwe coach in een Texaans plaatsje waar alles om football draait zijn sterspeler in de eerste wedstrijd verliest, en in korte tijd het team helemaal om moet vormen. Het is een verslavende en onvoorstelbaar ontroerende tv-serie. In de loop van de volgende vier reeksen neemt de kwaliteit (na een iets minder tweede seizoen) alleen maar toe: de jonge acteurs en actrices leveren spel van hoog niveau, de wereld die de serie schetst is volkomen geloofwaardig en acteur Kyle Chandler speelt als Coach Taylor de rol van zijn leven.
Vorige week gaf ik al drie gouden tips. Deze week, ter afsluiting van het filmblogjaar, nog eens drie. Plus een hele transmedia-franchise die zich uitstekend leent voor wekenlang binge-watching. Fijne zomer!
Eight Men Out (1988)
Schrijver/regisseur John Sayles is een van de grote pioniers geweest van de Amerikaanse onafhankelijke film. Eind jaren '80 stond hij aan de top van zijn kunnen als filmmaker. Met Eight Men Out, een dramatisering van het grootste sportschandaal uit de Amerikaanse geschiedenis, werkte hij met het hoogste budget uit zijn carrière, al was dat in vergelijking met de meeste Hollywood-producties nog maar een schijntje. Toch is dat niet aan de film af te zien: de enorme cast loopt over van talent, de recreatie van het Amerika van 1919 ziet er prachtig uit, en het geheel is met vaart, humor en veel gevoel voor tragiek verteld. De film sluit qua onderwerp overigens naadloos aan bij Field of Dreams, waarin hetzelfde 'Black Sox'-schandaal centraal staat.
Whip It! (2009)
Verreweg de meeste sportfilms gaan over mannen die tot het uiterste op de proef worden gesteld, uiteraard om uiteindelijk glansrijk te overwinnen. Vrouwelijke personages vervullen daarbij de traditionele functie van emotionele steun en toeverlaat, waardoor het genre doorgaans irritant rolbevestigend is. Whip It! is een heerlijke uitzondering: een charmant komisch drama over een tienermeisje (Ellen Page) dat de keiharde wereld van de roller derby ontdekt: een estafettesport waarbij vrouwenteams op rolschaatsen alles op alles zetten om elkaar met harde hand te verslaan. De grote verscheidenheid aan karakters en de lichtvoetige toon maakt van dit regiedebuut van actrice Drew Barrymore een feministische film die nooit prekerig wordt, geen kapsones heeft en qua hardheid en gevoel voor humor voor geen enkele 'mannenfilm' onderdoet.
Goon (2011)
Ook Goon doorbreekt de gebruikelijke cliché's, maar in dit geval niet door vrouwen op de voorgrond te plaatsen: waar sportfilms meestal gaan over het ontwikkelen van een bijzonder talent, kan hoofdpersoon Doug in deze ijshockeyfilm zelf nauwelijks schaatsen. Wat hij wél kan is heel hard slaan. Dat maakt van hem een belangrijke toevoeging aan een Canadees team vol prima donna's. Voor Doug (Seann William Scott) is zijn grootste inzicht uiteindelijk niet dat hij een verborgen talent heeft, maar dat hij toch iets kan dat binnen een teamverband waarde heeft en waar hij voldoening uit haalt. Het ontroerende aan Goon is dan ook vooral de nadruk die op solidariteit komt te liggen, waar zoveel sportfilms vooral draaien om individualisme.
Friday Night Lights (2006-2011)
De laatste in deze rij gouden tips is meer dan een film: het is ook een prachtig boek, en bovenal een fantastische tv-serie van vijf seizoenen. Het boek, van journalist H.G. Bissinger, tekent een prachtig portret van de rol die football speelt in een klein, arm stadje in Texas. De schrijver verbleef er een jaar en bracht op een prachtige manier tot leven hoe het belang van lokale sportteams enorm toeneemt in omstandigheden van economische crisis en een uitzichtloos bestaan.
Het boek werd in 2004 verfilmd door regisseur Peter Berg en ook al is het natuurlijk een veel minder gedetailleerd portret, ook de film is zeker de moeite waard.
Maar in de tv-serie, waar in de loop van vijf jaar allerlei verschillende aspecten van sport als sociaal, economisch, en cultureel fenomeen rustig konden worden uitgediept, vond het onderwerp zijn ideale vorm. Het eerste seizoen volgt in grote lijnen het verhaal van het boek. Het laat zien hoe een nieuwe coach in een Texaans plaatsje waar alles om football draait zijn sterspeler in de eerste wedstrijd verliest, en in korte tijd het team helemaal om moet vormen. Het is een verslavende en onvoorstelbaar ontroerende tv-serie. In de loop van de volgende vier reeksen neemt de kwaliteit (na een iets minder tweede seizoen) alleen maar toe: de jonge acteurs en actrices leveren spel van hoog niveau, de wereld die de serie schetst is volkomen geloofwaardig en acteur Kyle Chandler speelt als Coach Taylor de rol van zijn leven.
