De koers van het merk 'Oranje' zal inmiddels niet heel veel beter zijn dan dat van Facebook. Toch vinden 1.050.928 personen Wesley Sneijders facebookpagina `leuk’ en ik zag dat aantal stijgen in plaats van afnemen na de drie afgelopen dramawedstrijden van 'onze jongens.'
Dagkoersen. In weinig vakgebieden is je status zo vergankelijk als in de sportwereld. In één wedstrijd kun je van held de schlemiel voor het leven worden, of andersom. Maar soms loopt het onverwachts heel anders. Ik heb door de jaren heen veel wedstrijden gevolgd en de winnaar voorspellen vind ik makkelijker dan zeggen wie er na de finish met de populariteitsprijs vandoor gaat. Er zijn namelijk een boel wegen die naar Rome leiden wat geliefdheid betreft. Een paar archetypen:
de winnaar met klasse/talent (Roger Federer), de winnaar met inzet (Grieks voetbalelftal in 2004), de winnaar met listige trucs die net of net niet kunnen (Willem van Hanegem), de winnaar die het onmogelijk geachte presteert (Anton Geesink in 1964), de verliezer met inzet (Kenny van Hummel), de verliezer als anti-held (Eddy the Eagle), de winnaar die van zijn voetstuk lazert om uiteindelijk toch weer winnaar te worden (Maradona), et cetera.
Reputatie blijft niet beperkt tot individuele sporters, ook een sport of een evenement heeft te maken met zekere (vaak cultureel bepaalde) waardeoordelen. Hoe komen sporten als korfbal of darts ooit van hun (lachopwekkende) imago af? Of moet je dat niet willen, en je voordeel doen met je reputatie, ook al is die schimmig, komisch of meelijwekkend? Korfbal en darts zijn mooie voorbeelden van uitersten. 'De reputatie van korfbal kun je beter cultiveren met de nodige zelfspot dan geforceerd proberen te veranderen,' zou ik als marketingdeskundige tegen het bestuur van de bond zeggen.
Hoe belangrijk is het eigenlijk dat een publiek zich kan identificeren met een atleet of evenement? En hoe ga je om met sociale media die een imago sneller dan ooit maken of breken? Vragen die beantwoord worden door Ruud Peters, afgestudeerd in sportmarketing bij de HvA:
Als je wint heb je vrienden, zong Henny Vrienten ooit. Wat sport betreft heb ik dat altijd nonsens gevonden. Weinig is zo mooi als een dramatische nederlaag na een meeslepend gevecht.
En dan stilletjes zijn we er toch ingetuind verzuchten.
Dit was de laatste aflevering van Vak in Beeld.
Meer beeld op www.rogierverkade.nl
Dagkoersen. In weinig vakgebieden is je status zo vergankelijk als in de sportwereld. In één wedstrijd kun je van held de schlemiel voor het leven worden, of andersom. Maar soms loopt het onverwachts heel anders. Ik heb door de jaren heen veel wedstrijden gevolgd en de winnaar voorspellen vind ik makkelijker dan zeggen wie er na de finish met de populariteitsprijs vandoor gaat. Er zijn namelijk een boel wegen die naar Rome leiden wat geliefdheid betreft. Een paar archetypen:
de winnaar met klasse/talent (Roger Federer), de winnaar met inzet (Grieks voetbalelftal in 2004), de winnaar met listige trucs die net of net niet kunnen (Willem van Hanegem), de winnaar die het onmogelijk geachte presteert (Anton Geesink in 1964), de verliezer met inzet (Kenny van Hummel), de verliezer als anti-held (Eddy the Eagle), de winnaar die van zijn voetstuk lazert om uiteindelijk toch weer winnaar te worden (Maradona), et cetera.
Reputatie blijft niet beperkt tot individuele sporters, ook een sport of een evenement heeft te maken met zekere (vaak cultureel bepaalde) waardeoordelen. Hoe komen sporten als korfbal of darts ooit van hun (lachopwekkende) imago af? Of moet je dat niet willen, en je voordeel doen met je reputatie, ook al is die schimmig, komisch of meelijwekkend? Korfbal en darts zijn mooie voorbeelden van uitersten. 'De reputatie van korfbal kun je beter cultiveren met de nodige zelfspot dan geforceerd proberen te veranderen,' zou ik als marketingdeskundige tegen het bestuur van de bond zeggen.
Hoe belangrijk is het eigenlijk dat een publiek zich kan identificeren met een atleet of evenement? En hoe ga je om met sociale media die een imago sneller dan ooit maken of breken? Vragen die beantwoord worden door Ruud Peters, afgestudeerd in sportmarketing bij de HvA:
'Het is van groot belang dat een publiek zich kan herkennen in een bepaalde atleet of topsport-evenement. Mensen identificeren zich graag met een topsporter en kiezen altijd één favoriet. Vaak zijn dit Nederlanders die in actie komen op een toernooi. Hoe beter de prestatie van de Nederlandse topsporter(s), hoe hoger de betrokkenheid van het publiek bij de sport. Een mooi voorbeeld is het Nederlands dames waterpoloteam, dat in 2008 in Peking Olympisch kampioen werd, door in de finale de VS te verslaan. Hiervoor had nog nooit iemand waterpolo gekeken, tot het moment dat wij (op het moment dat succes binnen handbereik is, wordt alles wat oranje is ineens van 'ons') in de finale stonden. Daarom denk ik dat internationaal succes met een sport, waarmee een wij-gevoel gecreëerd wordt, bij kan dragen tot een verandering van het imago van de sport. De rol die sociale media daarbij spelen moet door topsporters worden geaccepteerd. Er is geen invloed uit te oefenen op wat iemand op Twitter zet, en je kan er qua imago ook je voordeel mee doen. Topsporters kunnen zich beter concentreren op dingen waar ze wel iets over te zeggen hebben: het focussen op de eigen prestaties, zodanig dat 'wij' daar met z'n allen trots op kunnen zijn.'
Als je wint heb je vrienden, zong Henny Vrienten ooit. Wat sport betreft heb ik dat altijd nonsens gevonden. Weinig is zo mooi als een dramatische nederlaag na een meeslepend gevecht.
En dan stilletjes zijn we er toch ingetuind verzuchten.
Dit was de laatste aflevering van Vak in Beeld.
Meer beeld op www.rogierverkade.nl
