Hicham El Ouahabi | Het blokkeren van een discussie op de universiteit is een zwaktebod
Het was een gênante vertoning, vindt Hicham El Ouahabi, toen activistische studenten het gesprek met de hoogste NAVO-militair Rob Bauer verstoorden. ‘Het moedwillig blokkeren van een gefaciliteerd gesprek op een universiteit, broedplaats van ideeën en debat, getuigt van desinteresse.’
Wat had moeten uitmonden in een vruchtbare gelegenheid voor een openhartige gesprek en discussie, eindigde in een gênante vertoning. Bauer, de voorzitter van de Militaire Commissie van de NAVO, was uitgenodigd door studenten om deel te nemen aan het programma Room for Discussion, maar werd geconfronteerd met een actie die elke vorm van gesprek onmogelijk maakte. Activisten ontvouwden een spandoek met teksten als ‘students against NATO’ en ‘bloed aan je handen’, terwijl ze luidkeels bleven schreeuwen, waardoor verdere voortgang van het gesprek onmogelijk werd gemaakt.
Voor mij staat het buiten kijf: voor activisme moet altijd ruimte zijn. Het vormt de levensader van een levendige democratie, een middel voor mensen om hun stem te laten horen, ontevredenheid te uiten en verandering te eisen. Maar wanneer een actie zich louter toelegt op het moedwillig dwarsbomen van een open gesprek, dan beginnen de vragen in je gedachten zich te vermenigvuldigen.
Dagenlang heb ik nagedacht over de diepere motieven achter deze actie. Staan deze activisten echt voor verandering in de wereld? Willen ze de geesten van anderen in beweging brengen? Of draait het uiteindelijk simpelweg om het voeren van actie omwille van de actie zelf? Voor mij lijkt het laatste het meest plausibel.
Als je eindelijk de gelegenheid hebt om een levendige discussie te voeren, waarin je jouw standpunten kunt delen, anderen kunt inspireren met nieuwe inzichten én zelfs kunt aanmoedigen om anders te denken, waarom zou je er dan voor kiezen om te krijsen? Waarom zou je volharden in gekrijs, tot het punt waarop anderen niet eens meer in staat zijn om een gesprek te voeren? Als het niet beschamend is, dan is het op zijn minst triest.
Het argument dat acties bedoeld zijn om de boel op te schudden en te verstoren, heeft op zichzelf iets begrijpelijk. Maar wanneer zelfs een open gesprek op een discussieplatform onmogelijk wordt gemaakt, is er duidelijk een serieus probleem. Het moedwillig blokkeren van een gefaciliteerd gesprek op een universiteit, de broedplaats van ideeën en debat, getuigt van desinteresse en een enorm zwaktebod. En dat is alarmerend. Zulke verstikkende strategieën ondergraven de fundamenten van academisch denken. Je verspeelt de kans voor jezelf om anderen te overtuigen met argumenten, en je berooft anderen van de kans om door middel van een debat mogelijk nieuwe inzichten te verkrijgen.
Terwijl ik deze woorden op papier zet, dringt het tot me door dat zij die geloven dat alleen gelijkgestemden het recht hebben om te spreken, eigenlijk niet thuishoren op de universiteit. Waar dan wel? Dat blijft voor mij een onopgelost raadsel.
