Het is 12.10 uur, woensdag. Studenten van het Nederlandse Studenten Orkest (NSO) zitten aan tafel in de wachtruimte op de derde verdieping van cultureel studentencentrum Crea. Vandaag is het NSO in Amsterdam op zoek naar nieuw talent voor het orkest. De auditanten zijn aan het oefenen in de kamers ernaast. Op tafel liggen pepernoten, speculaas en spekjes. De coördinator van het klassieke gezelschap zet een muziekje op. Uit de boxen van de laptop klinkt er een diepe, zwoele vrouwelijke stem. Het is de stem van Toni Braxton met 'Unbreak my Heart'. ‘Wij luisteren niet alleen maar naar klassieke muziek hoor. Zij is geniaal.’
Een van de auditanten is Ruben van der Ven, rechtenstudent aan de UvA. ‘Ik heb helemaal niet goed geoefend,’ zegt hij tussen neus en lippen door. Hij loopt de oefenruimte in om zijn fragmenten nog even door te nemen. Hij pakt zijn viool uit de donkerblauwe koffer en de blaadjes waar de muzieknoten op staan en begint te spelen. Hij speelt een stuk van Bach. ‘Doordat ik zenuwachtig ben, gaat mijn strijkstok heel erg trillen. Ik vind het fragment dat ik heb gekregen om te spelen ook heel moeilijk, omdat het snel gaat en er normaal gesproken ook een piano bij hoort. Het is toch anders zonder orkest achter je.’
Het moment van de waarheid
12.39 uur. Ruben begint er net een beetje in te komen als hij wordt geroepen om naar de auditiekamer te komen. De jury bestaat uit het bestuur van de NSO en de dirigent. Ruben legt nog even uit wat hij gaat spelen. Hij speelt een romantisch stuk van Johannes Brahms, Sonatensatz, en een stuk van Bach, Partita no.2 de Gigue. Hij speelt ook nog een paar fragmenten uit de tiende symfonie van Sjostakovitsj. Dit was de opdracht van de auditie. Als Ruben wordt gekozen om in het orkest te spelen, toert hij samen met 92 anderen met deze symfonie in februari door heel Nederland, en daarbuiten.
Het lijkt goed te gaan. De spanning is te voelen, maar Ruben gaat vastberaden verder. De muziekblaadjes vallen, maar Ruben pakt ze snel weer op. Nu komt het stuk wat hij goed kent. Het is een sympathieke jury. ‘Wat vind je zelf het fijnst om te spelen? ‘Het eerste en het laatste fragment,’ antwoordt Ruben. Ruben rommelt even door de blaadjes en ze vallen weer. ‘Dit wordt een lang kwartiertje, grapt de dirigent. Nu komt het laatste stuk. Hij lijkt er weer helemaal in te zitten. De jury beweegt mee met de muziek en zingt zelfs een stukje mee. Ze blijven geconcentreerd kijken tot Ruben de laatste noot speelt. Hij krijgt nog een compliment over zijn viool en mag terug naar de wachtruimte. ‘Wij weten heus wel dat de auditanten nerveus zijn, maar we kunnen al gauw horen of iemand de kwaliteit heeft om goed te spelen. Dat hoor je door de zenuwen heen. Hij was in het begin nogal trillerig, maar hij pakte het daarna goed op,’ vertelt NSO-voorzitter Thijs van den Enden. Ruben krijgt samen met de andere auditanten over vier dagen te horen of hij door is.
Tijd voor pauze. Hij moet eerst nog een enquête invullen over de auditie. Ruben gaat achter een laptop zitten in de ruimte met alle lekkernij op tafel. ‘De auditie ging redelijk. Eigenlijk precies zoals ik verwacht had. Ik was heel nerveus. Ik had niet verwacht dat ik zo lang door moest spelen.’ De jury komt erbij zitten. Ze gaan weer terug naar de grappen en grollen. Er wordt even gekletst over dure violen en studenten die wel eens in een tuba gekotst hebben. Terwijl het bestuur zijn broodje verder opeet, is het voor Ruben tijd om naar huis te gaan. ‘Ik heb straks nog college.’
Een van de auditanten is Ruben van der Ven, rechtenstudent aan de UvA. ‘Ik heb helemaal niet goed geoefend,’ zegt hij tussen neus en lippen door. Hij loopt de oefenruimte in om zijn fragmenten nog even door te nemen. Hij pakt zijn viool uit de donkerblauwe koffer en de blaadjes waar de muzieknoten op staan en begint te spelen. Hij speelt een stuk van Bach. ‘Doordat ik zenuwachtig ben, gaat mijn strijkstok heel erg trillen. Ik vind het fragment dat ik heb gekregen om te spelen ook heel moeilijk, omdat het snel gaat en er normaal gesproken ook een piano bij hoort. Het is toch anders zonder orkest achter je.’
Het moment van de waarheid
12.39 uur. Ruben begint er net een beetje in te komen als hij wordt geroepen om naar de auditiekamer te komen. De jury bestaat uit het bestuur van de NSO en de dirigent. Ruben legt nog even uit wat hij gaat spelen. Hij speelt een romantisch stuk van Johannes Brahms, Sonatensatz, en een stuk van Bach, Partita no.2 de Gigue. Hij speelt ook nog een paar fragmenten uit de tiende symfonie van Sjostakovitsj. Dit was de opdracht van de auditie. Als Ruben wordt gekozen om in het orkest te spelen, toert hij samen met 92 anderen met deze symfonie in februari door heel Nederland, en daarbuiten.
Het lijkt goed te gaan. De spanning is te voelen, maar Ruben gaat vastberaden verder. De muziekblaadjes vallen, maar Ruben pakt ze snel weer op. Nu komt het stuk wat hij goed kent. Het is een sympathieke jury. ‘Wat vind je zelf het fijnst om te spelen? ‘Het eerste en het laatste fragment,’ antwoordt Ruben. Ruben rommelt even door de blaadjes en ze vallen weer. ‘Dit wordt een lang kwartiertje, grapt de dirigent. Nu komt het laatste stuk. Hij lijkt er weer helemaal in te zitten. De jury beweegt mee met de muziek en zingt zelfs een stukje mee. Ze blijven geconcentreerd kijken tot Ruben de laatste noot speelt. Hij krijgt nog een compliment over zijn viool en mag terug naar de wachtruimte. ‘Wij weten heus wel dat de auditanten nerveus zijn, maar we kunnen al gauw horen of iemand de kwaliteit heeft om goed te spelen. Dat hoor je door de zenuwen heen. Hij was in het begin nogal trillerig, maar hij pakte het daarna goed op,’ vertelt NSO-voorzitter Thijs van den Enden. Ruben krijgt samen met de andere auditanten over vier dagen te horen of hij door is.
Tijd voor pauze. Hij moet eerst nog een enquête invullen over de auditie. Ruben gaat achter een laptop zitten in de ruimte met alle lekkernij op tafel. ‘De auditie ging redelijk. Eigenlijk precies zoals ik verwacht had. Ik was heel nerveus. Ik had niet verwacht dat ik zo lang door moest spelen.’ De jury komt erbij zitten. Ze gaan weer terug naar de grappen en grollen. Er wordt even gekletst over dure violen en studenten die wel eens in een tuba gekotst hebben. Terwijl het bestuur zijn broodje verder opeet, is het voor Ruben tijd om naar huis te gaan. ‘Ik heb straks nog college.’
