ALO-sportdag voor vluchtelingen zorgt voor vrolijkheid
Tientallen studenten van de sportopleiding ALO gingen zaterdag gewoon naar school. Ze organiseerden er een sportdag voor vluchtelingen en bezorgden de asielzoekers voor het eerst in lange tijd een leuke dag.
Het is zaterdagochtend. Een grote groep asielzoekers meldt zich in de ontvangstruimte van het ALO-gebouw aan de Dr. Meurerlaan, plastic tasjes met gedoneerde sportkleding in de hand. Onder hen bevinden zich een paar vrouwen, veel kinderen, en vooral veel mannen.
Zoals Raëd (35), die zijn gezin in Syrië achterliet en nu de dagen telt in een asielzoekerscentrum in de Bijlmer. 'In het asielzoekerscentrum mogen we niets doen. We leven geïsoleerd,' zegt hij. 'We liggen vooral op onze matrassen, en we wachten,' zegt Raëd.
Ze zijn hier voor de sportdag die ALDe ALO is de Academie voor lichamelijke opvoeding, de sportopleiding van de Hogeschool van Amsterdam.O-studenten speciaal voor asielzoekers hebben georganiseerd. ALO-student Leroy Oehlers – hij heeft een relatie met een vluchtelinge – kwam op het idee nadat hij in asielzoekerscentra zag hoe erg de bewoners zich verveelden en benaderde zijn klasgenoot Savas Seymen.
Savas herinnert zich het gesprek dat hij met Oehlers had. 'We zeiden tegen elkaar: we leren op school steeds dat je met sport geluk, gezondheid en integratie kunt bevorderen – waar wachten we dan nog op?' Schoolleiding en klasgenoten reageerden enthousiast op het idee om dan maar een sportdag te organiseren, en in korte tijd was alles geregeld.
Met het initiatief zorgen ze ervoor dat de asielzoekers hun vluchtverleden even kunnen vergeten. Zoals Waël (24), die in Syrië bij de Rode Halve Maan werkte en zoveel geamputeerde ledematen zag, dat hij nooit meer terug wil naar zijn vaderland. Of Sammy (25), die als enige Iraniër en atheïst in het asielzoekerscentrum een buitenstaander tussen buitenstaanders is. 'Ik ben eenzaam', zegt hij op een kwetsbare toon. 'Ik voel heel erg de sociale druk binnen de muren. Vroeger bood mijn viool me vaak troost, maar die ligt in Iran,' zegt hij.
Glimlach
Al deze mannen mogen zich vandaag, vaak voor het eerst in lang tijd, uitleven. Ze worden in groepen opgedeeld, en krijgen sportles: boksles, dansles, hockeyles. In sommige zalen mogen ze vrij voetballen of obstakelparcoursen bedwingen. Lachend wagen ze zich aan de activiteiten. Een enkeling slaat een ALO-student op de schouder. 'Thank you my friend!' Maar in de ogen van de asielzoekers zie je dat ze beseffen dat het morgen weer anders zal zijn.
Bij de kinderen is van die achterliggende treurnis niets te bespeuren. Enthousiast storten ze zich op de activiteiten, gister en morgen vergetend. Van de spelregels trekken ze zich niks aan. Met fluitjes en armgebaren proberen de ALO-studenten de orde te herstellen. Maar ondertussen lachen ze. Ze genieten van het plezier dat ze zien. 'Iedereen loopt hier met een big smile!' zegt organisator Savas Seymen.
De ALO-studenten zullen na afloop een studiepunt voor hun bijdrage krijgen, als dank voor bewezen diensten. Maar de meesten, zo is de consensus na afloop, zouden er ook één hebben betaald om deze sportdag mogelijk te maken.
