Tien buitenlandse journalisten zijn op uitnodiging van het ministerie van Buitenlandse Zaken aanwezig bij de achttiende editie van het Amsterdam Dance Event, dat vandaag van start gaat. Naast feesten hoort daar ook een college over drugs bij, gegeven door bijzonder hoogleraar criminologie Dirk Korf van de UvA.
'Je kan er nou eenmaal niet omheen,' zegt Peter Stoel, manager internationale media, die de groep journalisten vanuit het ministerie begeleidt. 'Als mensen denken aan dance, denken ze ook aan drugs.' Dus vroeg Stoel aan professor Korf of de journalisten bij hem terecht konden voor een spoedcursus over drugs, en dan vooral over xtc. 'Het leek me het beste om dat hier bij de universiteit te doen, dan heb je tenminste een objectief verhaal zonder dat het gelijk over politiek of beleid gaat,' aldus Stoel.
De Tweede Kamer besloot vorig jaar dat dance valt onder de topsector creatieve industrie. Nu dance in dat hokje zit, wordt het als succesvol Nederlands exportproduct in het buitenland gepromoot. Dus organiseert Stoel sinds dit jaar naast excursies naar de bollenvelden en de Deltawerken ook deze danceweek voor de buitenlandse pers.
Gedoogbeleid
De tien journalisten komen van over de hele wereld, van Mexico tot aan Korea. Doel van de reis is een publicatie over het ADE in hun thuisland als goeie reclame voor Nederland en de Nederlandse dance. Goede voorlichting over drugsgebruik hoort daar bij. Met name de Aziatische aanwezigen verbazen zich zichtbaar over wat Korf hun voorschotelt. In rap tempo raast Korf door het Nederlandse gedoogbeleid (‘te ingewikkeld om nu helemaal uit te leggen’). Hij vertelt over 25 jaar drugsonderzoek en de golfbewegingen van drugsgebruik die de onderzoekers van het instituut waarnemen. Over het testen van pillen en over hoe drugs gebruikt worden. Over muziek en drugsgebruik en over de mores van het roken van wiet.
'Voor mij is dit echt fascinerend,' zegt de 25-jarige muziekjournalist Kevin Ho uit Singapore. 'Ik kom uit een land waar je de doodstraf kan krijgen voor drugsbezit, daar staan we om bekend. Drugsgebruik is echt een groot taboe.' Hij wil weten wat er hier in Nederland gebeurt als je betrapt wordt. Drugsonderzoeker Ton Nabben legt uit dat er niet altijd moeilijk gedaan wordt over kleine hoeveelheden pillen en poeders. De jongen uit Singapore valt bijna van zijn stoel. 'Dus ze zien je gebruiken en ze doen niks?' vraagt hij ongelovig. Dat hangt ervan af welke club het is, antwoordt Nabben.
'Waarom staat de overheid dat toe?' vraagt een Chinese journalist zich af. Korf doet daarop alsnog een poging om het gedoogbeleid kort uit te leggen. Maar dat blijkt niet te doen in een paar minuten. 'We officially look away,' besluit hij.
'Ik ben toch een beetje opgelucht,' zegt Ho aan het eind van het college. Hij had gedacht dat Amsterdam een soort ‘crazy drug central’ zou zijn, zonder controle. 'Ik ben blij dat er zoiets is als dit instituut dat onderzoek doet en data verzamelt. Ik kan nu met droge ogen tegen mijn ouders vertellen dat het niet alleen maar om de drugs gaat hier.'
Als de groep gevraagd wordt of ze zelf ook van plan zijn om van het Nederlandse drugsbeleid gebruik te maken, houden de tien hun mond. Alleen Ho zegt het niet van plan te zijn. Hij is te bang voor een urinetest bij de douane in zijn thuisland.
'Je kan er nou eenmaal niet omheen,' zegt Peter Stoel, manager internationale media, die de groep journalisten vanuit het ministerie begeleidt. 'Als mensen denken aan dance, denken ze ook aan drugs.' Dus vroeg Stoel aan professor Korf of de journalisten bij hem terecht konden voor een spoedcursus over drugs, en dan vooral over xtc. 'Het leek me het beste om dat hier bij de universiteit te doen, dan heb je tenminste een objectief verhaal zonder dat het gelijk over politiek of beleid gaat,' aldus Stoel.
De Tweede Kamer besloot vorig jaar dat dance valt onder de topsector creatieve industrie. Nu dance in dat hokje zit, wordt het als succesvol Nederlands exportproduct in het buitenland gepromoot. Dus organiseert Stoel sinds dit jaar naast excursies naar de bollenvelden en de Deltawerken ook deze danceweek voor de buitenlandse pers.
Gedoogbeleid
De tien journalisten komen van over de hele wereld, van Mexico tot aan Korea. Doel van de reis is een publicatie over het ADE in hun thuisland als goeie reclame voor Nederland en de Nederlandse dance. Goede voorlichting over drugsgebruik hoort daar bij. Met name de Aziatische aanwezigen verbazen zich zichtbaar over wat Korf hun voorschotelt. In rap tempo raast Korf door het Nederlandse gedoogbeleid (‘te ingewikkeld om nu helemaal uit te leggen’). Hij vertelt over 25 jaar drugsonderzoek en de golfbewegingen van drugsgebruik die de onderzoekers van het instituut waarnemen. Over het testen van pillen en over hoe drugs gebruikt worden. Over muziek en drugsgebruik en over de mores van het roken van wiet.
'Voor mij is dit echt fascinerend,' zegt de 25-jarige muziekjournalist Kevin Ho uit Singapore. 'Ik kom uit een land waar je de doodstraf kan krijgen voor drugsbezit, daar staan we om bekend. Drugsgebruik is echt een groot taboe.' Hij wil weten wat er hier in Nederland gebeurt als je betrapt wordt. Drugsonderzoeker Ton Nabben legt uit dat er niet altijd moeilijk gedaan wordt over kleine hoeveelheden pillen en poeders. De jongen uit Singapore valt bijna van zijn stoel. 'Dus ze zien je gebruiken en ze doen niks?' vraagt hij ongelovig. Dat hangt ervan af welke club het is, antwoordt Nabben.
'Waarom staat de overheid dat toe?' vraagt een Chinese journalist zich af. Korf doet daarop alsnog een poging om het gedoogbeleid kort uit te leggen. Maar dat blijkt niet te doen in een paar minuten. 'We officially look away,' besluit hij.
'Ik ben toch een beetje opgelucht,' zegt Ho aan het eind van het college. Hij had gedacht dat Amsterdam een soort ‘crazy drug central’ zou zijn, zonder controle. 'Ik ben blij dat er zoiets is als dit instituut dat onderzoek doet en data verzamelt. Ik kan nu met droge ogen tegen mijn ouders vertellen dat het niet alleen maar om de drugs gaat hier.'
Als de groep gevraagd wordt of ze zelf ook van plan zijn om van het Nederlandse drugsbeleid gebruik te maken, houden de tien hun mond. Alleen Ho zegt het niet van plan te zijn. Hij is te bang voor een urinetest bij de douane in zijn thuisland.
