Folia telt af | Studentenpanel test elf pizza’s Margherita
Folia bestaat dit najaar 75 jaar. De redactie blikt dagelijks met een (deel van een) artikel of video letterlijk terug op elk van die jaren en telt zo af naar 13 oktober, de dag dat ‘het mededelingenblad voor de civitas’ precies 75 jaar bestaat. Vandaag deel 64: 21 maart 2012.
Niemand weet zeker hoe hij ontstaan is, de Pizza Margherita. Maar het verhaal gaat dat de pizza met mozzarella, basilicum en tomatensaus in 1889 werd bedacht door Raffaele Esposito, toen koningin Margaretha van Italië naar zijn stad Napels kwam. Het traditionele beleg, knoflook, vond hij niet geschikt voor de koninklijke smaakpapillen, en de pizza in de kleuren van de Italiaanse vlag werd een grote favoriet van Marghareta. En dat snappen we, honderdtwintig jaar later met nog een tientje op onze rekening en het menu van de plaatselijke pizza/shoarmaboer voor onze neus, maar al te goed. Maar de ene pizza is de andere niet: wie maakt de beste pizza van Amsterdam?
Om die vraag te beantwoorden zijn we vandaag bij elkaar gekomen: negen studenten met grote eetlust – een enkeling heeft vandaag zelfs speciaal de lunch overgeslagen – en verstand van lekkere pizza. Zo is Thomas (24, geschiedenis) weleens in Italië geweest. ‘Maar meestal neem ik de kebab,’ zegt hij tussen twee happen pizza door. Folia Magazine-redacteur Eva (28) en student kunstgeschiedenis Rieke (29) mogen graag met pizza ontbijten, ‘als we echt héél brak zijn’. Huib (22, Human Resource Management) laat zelden iets bezorgen: ‘Je doet gewoon zo’n dokter Oetker-ding in de oven, of je gaat bij de Italiaan zitten.’ Ook Bart (25, internationale betrekkingen) zweert bij de Albert Heijn-pizza, maar voor Micha (26, geschiedenis) gaat er niets boven versgebakken – al is het volgens hem de vraag of alle pizzeria’s dat wel doen.
We weten wat we willen, en we willen het om 17.30, en om 17.40, 17.50 uur, tot we de elf populairste pizzeria’s op Justeat een voor een op onze borden hebben gehad. Een lange rij bezorgers, verrast zich in elkaars gezelschap te bevinden, verzamelt zich op straat voor ons huis. Dat de eerste pizza, van La Gonda, in de verste verte niet lijkt op wat ze in Italië een pizza noemen, verbaast niemand: de Margherita is in Nederland verbasterd tot een schijf brooddeeg met rode saus en geraspte kaas (al geven we de pizzeria’s die een pizza mozzarella op het menu hebben nog een kans, dan bestellen we die). Als ze niet onder de twintig euro bezorgen gaat het feest bovendien niet door: zo rijk zijn we echt niet aan het eind van de maand.
En zo begint het proeven, waarbij meteen opvalt dat over smaak zeker te twisten valt. ‘Deze bodem is gewoon verbrand,’ roept Joris (25, journalistiek en media). ‘Juist niet, gewoon eindelijk eens goed doorbakken,’ vindt Micha. ‘Nu smaakt het tenminste ergens naar.’ Slechts één absoluut pizzadieptepunt brengt het panel nader tot elkaar. Als de doos van Del Italiano opengaat stijgen ontzette kreten op. ‘Wat zit hierop, babykots?’ roept Emmelie (24, holocaust- en genocidestudies) terwijl Minte (20, Human Resource Management) voorzichtig aan de roze brij ruikt.
