Folia telt af I Dr. Hannelore Schröder in hongerstaking voor het Maagdenhuis

In een strijd vecht dr. Hannelore Schröder tegen de gehele universiteit. Woensdag 9 september was zij in de vijftiende dag van haar hongerstaking al ruim zeven kilo afgevallen. Schröder is bereid te sterven voor haar zaak: een vaste aanstelling voor een goed salaris. Het college van bestuur is niet van plan aan haar eisen tegemoet te komen. In een onontwarbare kluwen van argumenten, verdachtmakingen en verdraaide feiten is het bijna ondoenlijk een schuldige of een slachtoffer aan te wijzen.

Feit blijft dat voor de stoep van het bestuurlijke centrum van de universiteit iemand haar einde zoekt zonder dat een universitaire medewerker een vinger uitsteekt om op zijn minst een, voor beide partijen aanvaardbaar, compromis te bereiken.

Negen jaar geleden werd Schröder juichend binnengehaald bij de filosofen als een medewerker met ‘uitmuntende filosofische kwaliteiten’. Na hooglopende twisten werd haar de deur gewezen. De getergde medewerkster nam daar geen genoegen mee en na een hongerstaking in 1983 dwong zij een nieuw tijdelijk contract af. Vier jaar later is in haar situatie nog niets veranderd alleen heeft zij met nog meer universitaire medewerkers ruzie gemaakt. Een reconstructie van negen jaar strijd.

Schröder ziet er na vijftien dagen hongeren uit als een uitgeteerd vogeltje. De kou wordt bestreden met warme kleren, een muts en dekens. Veel voorbijgangers vragen haar naar het hoe en waarom van de hongerstaking maar de universitaire ambtenaren en bestuurders lopen haar met de blik op oneindig voorbij.

Omdat ze alle passanten te woord wil staan, vindt het interview met Folia thuis plaats. In een flat aan het Waterlooplein, met uitzicht op het nieuwe stadhuis, staat zij ons te woord. Ze ligt in bed, met wederom veel dekens, en is gewapend met een geschreven verklaring die ze voorleest om eindelijk alle misvattingen uit de weg te ruimen. Voor alle zekerheid want ook Folia is niet te vertrouwen neemt ze het interview ook zelf op de band op. Voor de fotograaf gaat ze een andere, blote, trui aantrekken om vooral te tonen hoe ze is afgevallen. Het lijkt een gebaar van cynische ijdelheid maar na talloze insinuaties van universitaire kant dat ze vast stiekem thuis af en toe wat eet, is dat beter te begrijpen. Schröder heeft zich vastgebeten in een negen jaar durende strijd waarin zij in iedereen een vijand bespeurt. 

Dit is een fragment uit: ‘Ik blijf voor het Maagdenhuis zitten tot ik dood ben.’