Bingewatchen | ‘Squid Game laat eindelijk een andere realiteit van Korea zien’
Tijdens de coronacrisis kijken we meer dan ooit. In de rubriek Bingewatchen met UvA’ers vragen we UvA-medewerkers of -studenten om een film of serie te kijken die verband houdt met hun vakgebied of studie. Deze keer: de Zuid-Koreaanse UvA-studenten Jungwoo Han (21, Media and Information) en Dohee Moon (23, Communication Science) over de serie Squid Game. ‘In Seoul zie je veel mensen die leven zoals de arme kandidaten.’
Welk cijfer geven jullie de serie?
Dohee: ‘Een 8,5. Ik vond het verrassend om traditionele kinderspelletjes uit Zuid-Korea te zien op een internationaal platform als Netflix. Ik vond het kleurgebruik ook heel goed: de complementaire blauw- en rozetinten komen telkens terug, dat is heel goed gedaan.’
Jungwoo: ‘Ik geef de serie een 9. De regisseur heeft het element van kinderspelletjes in een totaal andere context geplaatst, waardoor mensen er opeens geld aan kunnen verdienen – dat is interessant. Ik vond de serie extra goed vanwege alle easter eggs, zoals de games die al vanaf de eerste aflevering te zien zijn op de muren van de slaapzaal.’
In de Zuid-Koreaanse serie Squid Game accepteren 456 berooide mensen een uitnodiging van een mysterieuze organisatie om deel te nemen aan een reeks kinderspellen. Het totale prijzengeld bedraagt 45,6 miljard won (ruim 30 miljoen euro). Wie verliest, ligt uit het spel. Wat deelnemers vooraf echter niet weten, is dat ‘eliminatie’ in het spel ook daadwerkelijk eliminatie betekent. Squid Game is volgens Netflix de ‘succesvolste nieuwe Netflix-serie ooit’.
Regie: Hwang Dong-hyuk
Cast: Lee Jung-jae, Wi Ha-joon, Park Hae Soo, O Yeong-su, HoYeon Jung
Duur: 9 afleveringen, 32 tot 62 minuten
Kijken via: Netflix
Kenden jullie alle spelletjes die in de serie voorbijkwamen?
Dohee: ‘Het inktvisspel en het spel met de glazen brug kende ik niet. Maar touwtrekken, red light, green light en suikerhoningraat zijn heel bekend in Korea. Na school haalde ik altijd dalgona-suikerkoekjes met vormpjes erin bij een oudere vrouw met een karretje, als je het vormpje eruit kon steken kreeg je een koekje gratis – dat was suikerhoningraat. Ook het spelletje dat in het begin in de metro wordt gespeeld, waarbij je gevouwen papiertjes zo hard mogelijk op de grond moet smijten, heb ik vroeger veel gespeeld op het schoolplein.’
Jungwoo: ‘Ik kende het inktvisspel wel, ik heb het zelf niet veel gespeeld, maar het bestaat wel. De glazen brug kwam me niet bekend voor.’
De serie geeft een deprimerend beeld van de onderklasse in Zuid-Korea. Is dat beeld realistisch?
Dohee: ‘Zeker. In de eerste aflevering zie je hoe de arme kandidaten hun levens leiden, en zulke levens zijn vrij gebruikelijk in Seoul. Veel mensen leven onder het sociaal minimum. Hun appartementen lijken precies op het huis van hoofdpersoon Seong Gi-hun. Ook dat hij als gescheiden vader met een dochtertje zelf nog bij zijn moeder woont, is realistisch in Korea, zeker voor dertigers. Er is veel werkloosheid en er zijn veel daklozen. De leefsituatie van die karakters is dus goed uitgewerkt.’
Jungwoo: ‘Migranten hebben het in Korea extra moeilijk, dat is goed in beeld gebracht door de Pakistaanse immigrant Abdul Ali. Zijn baas behandelt hem heel slecht, uiteindelijk raken ze in gevecht en wordt de hand van de baas in een machine verbrijzeld. Bij immigranten zie je vaak dat ze heel hard werken en weinig loon krijgen, er is veel discriminatie.’
Welke elementen vonden jullie minder goed?
Dohee: ‘Het einde, wanneer je uitvindt wie het spel heeft bedacht. Ik snap de motivatie van hem nog steeds niet goed, misschien komt dat in seizoen twee nog aan bod. Ik denk verder dat de makers in plaats van de glazen brug beter een traditioneel spel hadden kunnen kiezen. Ook had ik het interessant gevonden als de rijke witte Amerikanen die het spel bekijken geen westerlingen waren geweest, maar Koreaanse gangsters – het was nu wat cliché. Waarschijnlijk hebben de makers witte gezichten gekozen wegens het internationale karakter van Netflix.’
Jungwoo: ‘Ik vond de seksscène in de toiletten met Jang Deok-su en Han Mi-nyeo heel onverwachts, zoiets zou je niet snel zien op de Koreaanse tv. De allerlaatste scène vond ik ook niet zo goed. Ik had gehoopt dat Gi-hun zou teruggaan naar zijn dochtertje in de Verenigde Staten. Ik vind trouwens ook dat de leeftijdsgrens van 16+ naar 18+ zou moeten verlegd, er wordt veel gevloekt en er worden veel mensen op bloedige manier vermoord.’
Hadden jullie verwacht dat deze serie zo populair zou worden?
Dohee: ‘Ik heb de serie direct gekeken toen-ie uitkwam op 17 september, toen ik nog in Zuid-Korea was, en nee, ik had nooit gedacht dat het een van de best bekeken Netflix-series zou worden. In Korea is het ook heel populair, en Koreanen kunnen heel patriottisch zijn, dus als een serie wereldwijd bekendheid krijgen zijn we daar erg trots op. Ik vind het ook goed dat mensen hiermee kennismaken: bij Zuid-Korea denken mensen vaak aan K-pop, maar deze serie laat eindelijk eens een andere realiteit zien.’
Jungwoo: ‘Dit succes is ongebruikelijk voor series uit zo’n klein land. Ik vind het leuk dat mensen uit andere landen nu kunnen kennismaken met kinderspelletjes uit de Koreaanse cultuur. Het is ook grappig dat meer mensen acteur Lee Jung-jae, die Gi-hun speelt, leren kennen, want in Korea is hij al superberoemd.’
Hebben jullie kijktips voor mensen die genoten hebben van Squid Game?
Dohee: ‘De Koreaanse arbeidersklasse wordt ook goed in beeld gebracht in de film Parasite, dus die zou ik zeker kijken.’
Jungwoo: ‘De dramaserie Sweet Home en de horrorserie Kingdom zijn allebei op Netflix te vinden, en allebei Zuid-Koreaans. Kenmerkend is dat de acteurs vaak erg knap zijn, dat zie je ook in deze series terug.’
Kijktips nodig? Alle andere afleveringen van Bingewatchen vind je hier.
