‘Dit jaar leerde me dat ik weerbaarder ben dan ik dacht’
Maya Moreno (22) studeert Economics & Business Economics, komt van Curaçao, was lid van de Centrale Studentenraad en is net zoals jij UvA’er van het Jaar. ‘Ik wilde graag met de feestdagen naar mijn familie op Curaçao, maar de vliegtickets waren te duur door de run op reizen naar de Caribische delen van Nederland.’
‘Dit jaar begon ik met één groot voornemen: meer bewegen. Door geregeld te sporten word je volgens mij ook mentaal sterker. Dat voornemen belandde al in de prullenbak voordat de sportscholen dichtgingen; ik liep bronchitis op en was maandenlang hevig aan het te hoesten. Daarbovenop brak de pandemie uit, en die gooide roet in mijn reisplannen. Ik wilde de wereld verder verkennen omdat ik niet zeker weet of ik na mijn studie in Europa blijf. Zo plande ik om naar Marokko te gaan, en dit jaar wilde ik ook naar de Balkan afreizen. In de zomer zou ik naar ik Curaçao vliegen, om weer bij familie te zijn.
De ernst van de pandemie drong pas echt tot me door toen de eerste tentamens werden afgelast. Dat had ik nooit verwacht van de UvA, want het leek me een onverzettelijk instituut. Tentamens zouden hier koste wat kost doorgang vinden, dacht ik. Toen we noodgedwongen thuis kwamen te zitten was ik gelukkig niet eenzaam. Mijn broer woont ook in Nederland, al zag ik hem tijdens de eerste lockdown weleens drie weken niet. Bovendien ben ik zo goed als gaan samenwonen met mijn vriend. Al met al miste ik wel de bewegingsruimte, ik zat alsmaar binnen.
Eerlijk gezegd had ik toen liever thuis in Curaçao gezeten, hoewel de maatregelen daar fors strenger waren. Zo gold er een avondklok en mocht je zelfs alleen op aangewezen dagen naar buiten, om bijvoorbeeld boodschappen te doen. Niettemin heb ik daar wel een achtertuin en ouders die koken en de was doen. Maar door omstandigheden moest ik wel in Nederland blijven. Voordat de universiteiten hier überhaupt de deuren sloten, gingen de grenzen van Curaçao al dicht voor personen zonder Curaçaose identiteitskaart. En het was niet handig om toch halsoverkop af te reizen. Door het tijdsverschil zou ik bijvoorbeeld mijn ochtendcolleges van negen uur om vier uur ‘s nachts moeten volgen vanuit Curaçao.
Vanuit Nederland bleef ik het nieuws uit Curaçao volgen. De overheid had haar sociale media-communicatie verbeterd en met grafieken en figuren legde ze duidelijk uit wat de nieuwe regels waren en hoeveel dagelijkse besmettingen er waren. Meer moeite had ik met het bekijken van de persconferenties. Die werden om zeven uur ‘s avonds gegeven, dan was het hier al middernacht geweest. Wat ik beter in de gaten hield, waren de onlusten en de economische crisis waar Curaçao door de pandemie in belandde. Mijn ouders waren erg geschrokken en hoewel ze het sentiment begrepen, zagen zij meer brood in vredig overleg en hervormingen. Uiteindelijk is dat er toch gekomen en de Nederlandse overheid verleent nu steun.
De corona-persconferenties van de Nederlandse regering heb ik nauwelijks gezien. Ik was steeds druk met opdrachten en ander werk. Via vrienden die samenvattingen doorstuurden bleef ik op de hoogte. In de tussentijd ben ik wel met andere ogen naar Nederland gaan kijken. Tijdens de pandemie wordt dit land vaak gekarakteriseerd als onachtzaam, maar ik zie dat de overheid vooral voorzichtig is met het inperken van onze vrijheden. Het is altijd positief om een bepaalde mate van vrijheid na te streven. Dat je altijd zelf mag bepalen wanneer je naar de Albert Heijn gaat of gaat hardlopen. Ik waardeer de sterke wil om gewoon door te kunnen leven.
UB in lockdown
Gedurende die eerste lockdown was het best lastig om me aan te passen, hoewel ik al gewend was aan zelfstudie en de overgang naar online-onderwijs me prima afging. Mijn grootste obstakel was de sluiting van de Universiteitsbibliotheek (UB). Opeens kon ik alleen nog thuis studeren. Daarnaast ervaarde ik de mentale druk om het beste in jezelf naar boven te halen, omdat de meeste afleidingen niet meer toegankelijk waren en je veel meer tijd had. Tot mei ging het goed, daarna heb ik me een tijdlang uitgeblust gevoeld. Uiteindelijk heb ik het jaar afgesloten met cijfers waar ik trots op kan zijn, al was het een zware bevalling.’
De lockdown had ook veel invloed op mijn jaar in de Centrale Studentenraad. We waren druk bezig geweest met het verlengen van openingstijden van de Universiteitsbibliotheek, en we hadden daar veel data en meningen over verzameld. Eigenlijk was iedereen positief, en het is ontzettend jammer dat het stil kwam te staan. Daarnaast waren we veel bezig met sociale veiligheid en andere manieren om studenten te ondersteunen. Die initiatieven waren georiënteerd op de fysieke wereld, en de transitie naar online bleek een taaie klus.
Het vergaderen in de online wereld ben ik zeker niet zat geraakt. Het was heerlijk om een kwartier van tevoren uit je bed te rollen en te vergaderen in je joggingbroek. Vooral voor korte afspraken scheelde het reistijd. Voorheen fietste ik soms wel vijftien kilometer op een dag tussen verschillende UvA-gebouwen. Nu past er meer in een dag.
Gemis en geen gemis
Dat neemt zeker niet weg dat ik de UvA miste. Alleen al dat je niet meer in de aanwezigheid van andere studenten bent in de UB, en door hun gedrevenheid ook je telefoon weglegt en aan de slag gaat. Het besef dat we elkaar nog maar zelden fysiek zien, trof me aan het begin van dit semester. Op de VU volg ik een minor en tijdens een fysieke bijeenkomst raakte ik in gesprek met een andere UvA’er. We kletsten over normale dingen, zoals hoe de les was en wat moeilijk te begrijpen was. En achteraf besefte ik dat zulke small talk nu helemaal ontbreekt
Aan de andere kant: hoorcolleges heb ik zeker niet gemist. Voor mij is dat geen efficiënte manier van leren, de woorden gaan het ene oor in en het andere weer uit. Vooral als een docent tussendoor over koetjes en kalfjes praat. Opgenomen colleges hebben mijn voorkeur, die kan ik doorspoelen.
Afstuderen tijdens een pandemie
Ik hoopte de feestdagen door te brengen op Curaçao, maar na de persconferentie van 3 november waren de vliegtickets ontzettend duur geworden. Voor de Caribische delen van Nederland gold toen nog geen negatief reisadvies en de vliegtickets daar naartoe vonden gretig aftrek. In februari wil ik alsnog graag naar mijn familie in Curaçao, tegen die tijd heb ik ze al ruim een jaar niet gezien. Ik heb dan alleen vakken met opgenomen colleges en hopelijk zijn de tickets dan goedkoper. En het zal helpen als voor Curaçao dan geen code oranje meer geldt.
2020 leerde me dat ik weerbaarder ben dan ik dacht. Op sommige momenten wilde ik stoppen met studeren en naar een onbewoond eiland vertrekken. En terugkijkend verbaast het me dat ik me niet overgaf aan die somberheid. Uiteindelijk raak je verdoofd voor dat gevoel, en ik denk dat we ook als mensheid sterker zijn dan de obstakels op onze weg.
Daarom durf ik mijn grootste plan voor het komende jaar uit te spreken: mijn diploma halen. Het is toch heel cool om te kunnen zeggen dat je afstudeerde tijdens een pandemie! Verder heeft de UvA in 2021 voor het eerst een vakantieweek in mei. Dan wil ik het liefst door Nederland of Europa roadtrippen. Grotere plannen heb ik niet, omdat de vooruitzichten nog onzeker zijn. Hoe dan ook vind ik dat je voor jezelf kleine plannen en doelen moet stellen en daar naar moet blijven streven.’
