Studenten met nulurencontracten in zwaar weer door nieuwe maatregelen
.jpg)
De nieuwe coronamaatregelen leiden tot problemen voor de vele studenten die in de horeca hun geld verdienen. Wij spraken drie van hen over financieel onzekere tijden. ‘Waarschijnlijk moet ik weer bij mijn ouders gaan wonen.’
.jpg)
Julia Ballak (20) zit in haar derde jaar geschiedenis en kan bij haar nieuwe baantje maar één keer per week op oproepbasis werken, ook al heeft ze door het online studeren genoeg vrije tijd.
‘Vorig jaar deed ik een bestuursjaar bij Kleio, de studievereniging van geschiedenis. Daardoor kon ik niet werken, maar toen kreeg ik wel een bestuursbeurs. Die viel een paar weken geleden weg. Ik heb toen heel veel mailtjes gestuurd naar bedrijven, waaronder Tony Chocolonely en Swappfiets. Ik merkte al snel dat er veel concurrentie was. Na drie weken kreeg ik een mailtje van Tony Chocolonely dat ze meer dan honderd aanmeldingen hadden gehad. Bij een volgende ronde lag ik eruit, net als bij Swappfiets. Vroeger had ik nooit moeite met een bijbaan vinden maar dit was wel even anders.’
‘Nu werk ik bij een cafeetje. Ik kan daar één dag in de week werken en eigenlijk ook alleen maar voor de lunchpiek, als die er is. Ze werken met veel minder mensen dan eerst. Ze zijn gestopt met bediening en werken alleen nog maar met buzzers. Ik heb het gevoel dat ik überhaupt al blij moet zijn met een baantje. Veel vrienden van me zitten nu zonder.’
‘Ik maak me wel zorgen, want ik verdien niet veel. Als twintigjarige verdien ik ongeveer 8,50 per uur maar ik studeer wel gewoon. Twee baantjes hebben is ook onhandig omdat je maar bij één baantje je loonheffingskorting aan mag hebben. En dus kom je al snel uit bij meer lenen. Ik heb heel veel geluk met een huur van maar 311 euro, maar ik moet wel weer bijna uit mijn kamer. Ik leen nu precies mijn huur en gelukkig helpen mijn ouders me nog een beetje. Maar dat is echt alleen om van te leven. Kleren kopen zit er niet in.’
‘Ik heb geen flauw idee waar ik hierna ga wonen. Maar ik weiger om heel veel te lenen voor een hoge huur, en genoeg verdienen met een bijbaan is nu geen optie. Dat betekent dat ik in mijn derde studiejaar waarschijnlijk weer bij mijn ouders moet gaan wonen.’
Iris Adrichem (23) is net klaar met haar master Business Administration en komt maar lastig aan een baan als starter. Tegelijkertijd wordt de situatie bij de bijbanen die ze al had ook steeds nijpender.
‘Toen aan het begin van de coronacrisis de horeca sloot, liep ook mijn contract af en werd ik eigenlijk ontslagen. Niemands contract werd verlengd. Ik kon daardoor geen aanspraak doen op het steunpakket en kwam bij het UWV terecht. Gelukkig had ik destijds nog recht op studiefinanciering. Intussen ben ik afgestudeerd en kan ik ook niet meer lenen.’
‘Ik werkte eerst vier dagen en nu nog maar één dag. Ik werk bij een strandpaviljoen en door het slechtere weer is er sowieso al minder werk. Verder werk ik weer bij mijn oude bijbaan op de ijsbaan, maar ook daar is onzeker hoe lang dat duurt. Wat nou als de sportclubs straks weer moeten sluiten?’
‘Eerst zag ik een nulurencontract juist als een voordeel. Ik zou makkelijk kunnen stoppen als ik een baan had gevonden die aansluit bij mijn studie. Maar nu betekent het vooral veel minder uren. Het vinden van een baan binnen mijn vakgebied gaat ook niet gemakkelijk. Veel bedrijven nemen geen juniors aan omdat het inwerken op afstand te ingewikkeld zou zijn.’
‘De komende twee maanden kan ik mijn huur denk ik nog wel betalen, dan gaat wel mijn spaargeld op. Vanaf 2021 wordt het lastig. Een compensatieregeling of een tegemoetkoming waar ik wél onder val zou fijn zijn.’
Nicole Vermeer (25) studeerde European Studies aan de UvA en heeft net haar laatste studiefinanciering gestort gekregen en ze weet niet of ze nog mag lenen straks, maar meer uren maken zit er ook niet in.
‘Net na de lockdown ben ik mijn baan verloren. Ik werkte in een restaurant op de Nieuwendijk dat gericht was op toeristen. Na twee jaar werd mijn contract niet verlengd. Nu werk ik in een restaurant in De Pijp dat het ook vooral van de toeristen moet hebben. Vroeger draaiden ze op een dag bijna tweeduizend euro omzet en nu zijn we al blij met vijfhonderd euro.’
‘Er is gewoon veel minder werk. Ik kan nu nog maar drie dagen per week werken in plaats van vijf. Vroeger stonden we met z’n tweeën achter de bar, nu doe je dat nog maar in je eentje. We hebben nog maar twee diensten per dag in plaats van vier of vijf. Die moeten we verdelen onder negen mensen. Het lastige is dat ik een nulurencontract heb, ik krijg gewoon betaald wat ik werk. Daarom is het wel echt een probleem dat er minder werk is.’
‘Ik maak me wel zorgen. Ik heb deze maand voor de laatste keer studiefinanciering gekregen. Ik studeer al zeven jaar en ik weet nog niet of ik straks wel mag lenen, terwijl ik nog wel een master volg in Utrecht. Ik woon op een studentencampus en ik studeer, dat alleen al zijn hoge kosten. Ik maak me dan ook zorgen dat ik niet genoeg ga verdienen om dat te kunnen betalen. Ik heb gelukkig wel wat gespaard. Maar als de horeca bijvoorbeeld weer moet sluiten wordt het wel spannend, ook omdat ik nu pas net een maand in dit restaurant werk. Op deze manier houd ik het wel tot januari vol, maar dat betekent dat ik niet meer kan dan de rekeningen betalen en daarnaast een beetje eten.’
