‘Ik blijf voorlopig in Warschau, ik wil niet alleen in Amsterdam zijn tijdens een lockdown’
Er wordt al gevreesd dat ze een verloren generatie vormen: de studenten die tijdens de coronapandemie met hun studie beginnen. Deze week spreken we tien van die eerstejaars over hun eerste studiejaar. Vandaag: Ula Kallaur. Zij is 20 jaar oud, komt uit Warschau, en gaat communicatiewetenschap studeren aan de UvA.
Waarom heb je gekozen voor een studie aan de UvA?
‘Ik heb voor Amsterdam gekozen omdat ik naar een andere stad wilde verhuizen en omdat het sociologische profiel van de universiteit me aansprak. Het coronavirus heeft daar weinig mee te maken, maar uiteindelijk heeft het me erg geholpen. Zo kan ik kijken of de studie iets voor mij is, zonder dat ik heel mijn leven hoef om te gooien. Ik ben van plan om in ieder geval tot en met januari in Warschau te blijven wonen.’
Wat verwacht je van dit eerste jaar?
‘Ik wil kijken of deze studie goed bij me past. Ik heb al een andere studie gevolgd, maar ik wil graag een tweede studie doen. Als ik eerlijk ben, is het mijn motivatie vrij slecht gesteld. Ik zou me meer aangemoedigd voelen als ik de docenten persoonlijk zou leren kennen. Een goede connectie met docenten doet altijd wonderen voor mijn cijfers en voor mijn motivatie. Nu heb ik dat niet echt.’
Verwacht je een echt studentenleven te hebben de komende maanden?
‘Nee, dat zal ik zeker niet hebben. Ik wens iedereen het best mogelijke studentenleven toe, maar ik zou verbaasd zijn als de campus over een tijdje niet weer in lockdown gaat. In veel landen ontstaat nu immers een tweede golf. Dat is ook een van de redenen dat ik in Polen blijf wonen. Ik zou niet graag alleen in Amsterdam zitten tijdens een mogelijke nieuwe lockdown.’
Ben je bezorgd over het online onderwijs en het thuis studeren?
‘Jazeker. Misschien is het iets persoonlijks, maar ik zou liever minder in plaats van meer tijd achter mijn scherm doorbrengen. We doen nu alles met die verdomde apparaten, van boodschappen doen tot studeren, en van de kerk bezoeken tot therapie volgen. Vorig jaar leefde ik ongeveer in de bibliotheek, en dat vond ik geweldig.
Ik voelde me echt onderdeel van een gemeenschap. Ik kende de mensen van de garderobe, en kwam willekeurig docenten tegen. Ik zat urenlang in de bibliotheek en praatte daarna door met medestudenten, waar ik ook veel van leerde. Nu is het net alsof ik Netflix kijk.’
