Liefde en corona: samen in quarantaine of daten op afstand
Temidden van een pandemie heeft de liefde nogal wat te verduren. De een zit in een langeafstandsrelatie, de ander woont opeens samen. En daten, kan dat nu eigenlijk nog? ‘Wandelen voelt serieus, juist omdat je elkaar nog nooit in het echt hebt gezien.’
Matthew van der Meer (23)
Student filosofie en psychobiologie
Heeft een langeafstandsrelatie met een meisje in Rusland
‘Mijn vriendin komt uit Rusland en omdat ik haar wel erg miste, had ik het geniale idee om aan de vooravond van een wereldwijde pandemie haar nog eens een weekje op te zoeken. Ik schraapte mijn laatste euro’s van Ome Duo bij elkaar en vloog naar Sint-Petersburg. Mijn vriendin en ik besloten om ons gezellig op te sluiten in haar Sovjetflat, en flink van de Russische versie van Thuisbezorgd gebruik te maken. Al vrij snel werd duidelijk dat de gevolgen van het coronavirus toch allemaal wat sneller serieus werden dan verwacht. Terwijl mijn huisgenoten zich aan het haasten waren naar de sluitende coffeeshops, groeide bij mij de bezorgdheid dat ik voor onbepaalde tijd vast zou komen te zitten in Rusland. Uiteindelijk bleek dat de vlucht die ik had geboekt de laatst mogelijke optie was om nog naar huis te komen. Rusland zou zijn grenzen met de Schengenlanden die dag sluiten, met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk, waar ik nog moest overstappen. Ik ben nog nooit zo gestrest geweest.’
Verandert je relatie door deze crisis?
‘Ik was erg bang dat mijn terugreis niet zou lukken, maar nu ik drie weken “veilig” thuis ben vind ik het steeds vervelender dat het wél gelukt is. Als ik samen met haar in Rusland vast had gezeten voor een lange tijd, had de crisis misschien veel voor ons veranderd, maar omdat wij al gewend waren om elkaar met tussenpozen te zien, denk ik niet dat het nu veel veranderd heeft.’
Hoe gaat het nu verder?
‘Het is nu vooral heel vervelend dat het nog lang kan duren voor ik haar weer kan zien. In de tussentijd doen we ons best om tussen het thuis studeren door zoveel mogelijk te videobellen.’
Ishara Merhai (22)
Student biologie
Single en bezig met het ontdekken van online daten
‘Het daten begon voor mij eigenlijk uit verveling, want je ziet de hele tijd dezelfde mensen. Het leek me leuk om eens een gesprek te hebben met een onbekende, om te horen hoe een buitenstaander met de crisis omgaat. Mijn onderwijsstage gaat gewoon door, dus ik geef bijna iedere dag les aan brugklassers. Maar ik mis contact met mensen van mijn eigen leeftijd. Op aanraden van een vriendinnetje heb ik toen de datingapp Bumble gedownload. Ik moet denk ik nog echt wennen aan de nieuwe realiteit: eigenlijk hou ik veel meer van face-to-face contact. Momenteel ben ik met twee jongens aan het Whatsappen. Eén van die jongens kende ik al van carnaval en daar heb ik laatst anderhalf uur mee gepraat via Facetime. Met hem ben ik eigenlijk op een punt gekomen waarop je normaal gesproken zou gaan afspreken, maar dat kan nu écht niet. Hij heeft tien huisgenoten en werkt in de supermarkt.’
Kijk je nu anders naar daten?
‘De andere jongen ken ik via Bumble en daar zou ik zaterdag mee gaan wandelen. Inmiddels twijfel ik daar toch een beetje over, aangezien ik het eigenlijk onverantwoord vind om nieuwe contacten aan te gaan. In deze tijden ga ik liever niet zomaar de deur uit en ik zie dan ook maar één vriendinnetje sinds het begin van de quarantaine. Die jongen vroeg ook al vrij snel vroeg of ik met hem wilde wandelen, na twee of drie dagen. Wandelen voelt serieus, juist omdat je elkaar nog nooit in het echt hebt gezien. Het is een heel lieve jongen en hij toont veel interesse, maar om dat risico te nemen moet ik hem wel echt leuk vinden. Ik drink liever eerst een biertje met iemand. Het contact voelt allemaal wat puurder en meer zoals vroeger, waarbij je eerst urenlang lief en onschuldig met iemand praat, zonder druk of verleiding van seks. Maar het is ook een voordeel, want als je dan echt samen gaat wandelen, weet je zeker dat je elkaar wel ziet zitten.’
Hoe kijk je naar de toekomst?
‘Ik heb mijn rust heb gevonden in het single zijn. Het lijkt me best beklemmend om met je partner in isolatie te zitten. Door de quarantaine heb ik meer liefde gekregen voor vrienden die dicht bij mij staan, ook al kan ik die nu geen knuffel geven. Maar ik kan je wel garanderen dat, zodra dat weer mag, ik zéker even klef ga zijn.’
Bibian Borst (22)
Student psychobiologie
In quarantaine met haar ouders, puberende broertje én haar Amerikaanse vriend
‘Ik heb mijn Amerikaanse vriend leren kennen toen ik ging voetballen aan de University of Pikeville. In september is hij naar Nederland gekomen, met de bedoeling dat hij hier, na twee jaar relatie op afstand, zou blijven. Hij zou hier beginnen met een premaster en een studentenvisum aanvragen. Momenteel zitten we in een moeilijke situatie, want hij vond die premaster toch niet zo leuk. Nu probeert hij een werkvisum te regelen om toch te kunnen blijven, maar dat gaat door de coronacrisis een stuk moeizamer. Er zijn veel minder vacatures en bedrijven zijn minder geneigd om iemand aan te nemen waar een werkvisumprocedure voor nodig is. Als dit niet lukt, zou ik een fulltimebaan moeten zoeken, met mijn studie moeten stoppen en een geregistreerd partnerschap met hem moeten aangaan. Die vaste baan wilde ik eigenlijk pas gaan zoeken na mijn master, na ongeveer drie jaar.’
Heeft de coronacrisis jouw blik op de liefde veranderd?
‘We hebben eerder in onze relatie weleens gegrapt over trouwen, dus het schrikt ons niet per se af. Het is een optie die we al langer in ons achterhoofd hadden, als een mogelijkheid waardoor hij in Nederland zou kunnen blijven. Ik zie hem door corona ook meer dan normaal, want hij zit in quarantaine bij mijn ouders in Breda. Omdat mijn stage fysiek is stopgezet, werk ik ook vanuit het ouderlijk huis. Het ironische is dus dat ik mijn vriend door corona nu erg veel zie, maar de kans uiteindelijk ook groter is dat hij daardoor straks weer terug moet naar Amerika.’
Hoe kijk je naar de toekomst?
‘Het is raar om bij je ouders te wonen met je vriend, met een puberend broertje dat soms net zo veel aandacht vraagt van mijn vriend als ik. Je moet dan een beetje creatief zijn: we kunnen niet meer samen uit eten of naar de bioscoop, maar we wandelen vooral of kijken series. Misschien gaan we binnenkort eens samen picknicken in de tuin. Ik denk dat de crisis voor mij wel extra bevestigt dat het niet fijn is om in een langeafstandsrelatie te zitten. Het zorgt voor ontzettend veel onduidelijkheid en spanning. In de zomer kennen we elkaar al vijf jaar. Los van alles zit het tussen ons wel goed, daar kan corona niet tussenkomen.’
Jill den Boer (22)
Student psychobiologie
In quarantaine met haar vriend
‘Mijn vriend en ik wonen allebei in het studentencomplex op de Rode Kruislaan. Hij woont op de eerste verdieping en ik op de tweede, dus nu rouleren we het slapen en eten tussen onze studentenkamers. Nagenoeg al onze huisgenoten zijn naar hun ouders of familie, dus we hebben het rijk zowat alleen. Als we moeten leren of werken, schoppen we elkaar naar een kamer waarin we beiden alleen kunnen zijn. We moeten eerlijk zijn en aangeven wanneer we ruimte nodig hebben, zeker omdat we maar twee kamers van veertien vierkante meter hebben om tussen te kiezen. Eigenlijk zijn we dus praktisch samen in quarantaine, maar dat was wel de goede beslissing. Het lijkt me erg frustrerend als ik constant had geweten dat mijn vriend in zijn eentje een verdieping onder mij zit.’
Heeft de coronacrisis jouw blik op de liefde veranderd?
‘Dit is de eerste keer dat we echt alleen maar elkaar zien en dat is toch wel pittig soms, moet ik eerlijk zeggen. Normaal gesproken zou je in de loop van de dag naar de universiteit of naar vrienden toe gaan. Nu is het heel duidelijk wanneer een van ons gewoon even alleen wil zijn. We geven elkaar ook die ruimte, maar natuurlijk heb je soms irritaties. Als een van ons een Zoom-vergadering heeft, wisselen we soms gefrustreerde blikken uit als de ander te veel geluid maakt. Op den duur heb je elkaar ook wat minder te vertellen, maar je leert daardoor ook om eens stil te zijn bij elkaar. En als een van ons boodschappen gaat doen, nemen we soms een cadeautje mee voor de ander, zoals een bosje bloemen of een favoriete snack. Zo kan je elkaar toch af en toe verrassen.’
Hoe kijk je naar de toekomst?
‘Ik zie de coronacrisis als een soort experiment: als we het samen kunnen volhouden op een paar vierkante meters, dan weet ik in ieder geval dat ik samen zou kunnen wonen met deze jongen. Wel merk ik frustratie onder mijn single vrienden. Ik hoor steeds vaker van vriendinnen dat ze een knuffel of een zoen missen. En seks, natuurlijk. Ik prijs mezelf ontzettend gelukkig dat ik dat niet hoef te missen, het lijkt me echt belachelijk frustrerend.’
