‘De dag dat de afgelasting bekend werd ben ik toch even langs de snackbar gereden’
Jarenlang trainden vijf UvA-studenten om deze zomer op de Olympische Spelen in Tokio te kunnen schitteren. Toch vinden ze het uitstel ‘logisch,’ ‘begrijpelijk’ en ‘onvermijdelijk’. ‘De vrijgekomen tijd kan ik trouwens prima gebruiken, want ik heb “gelukkig” nog twee scripties te schrijven voor mijn studies.’
Zeiler Afrodite Zegers (28, rechten)
‘Bij mij overheerst opluchting. Met de dag voelde ik de stress en onzekerheid toenemen, mede omdat we niet konden trainen. Mijn studie- en stageplanningen voor volgend jaar kunnen de prullenbak in, maar dat is niet het allerbelangrijkste.’
‘Je moet er niet aan denken dat we deze zomer een gespleten Spelen zouden hebben gehad. Dus zonder atleten uit boycottende landen. Zonder publiek ook. Maar wel met een verbod op elkaar onnodig aanraken en dus het samen vieren van zeges. Vanuit de media zou er vooral kritiek en discussie zijn gekomen. Dat zou allemaal triester zijn geweest dan een jaar uitstel. Sport is er om mensen bij elkaar te brengen, niet om ze uit elkaar te drijven.’
Baanwielrenner Laurine van Riessen (32, fiscaal recht)
‘Het voelt ergens nog bizar en onwerkelijk. Twee weken geleden had ik dit niet geloofd. Ik vond het op zich prima wat het IOC eerst zei: laten we tot en met april de situatie in de gaten houden. Maar plots werd de druk flink opgevoerd. Canada besloot niet te komen. En vervolgens ook Australië niet. En dan besef je: het gaat écht niet meer gebeuren.’
‘Het is zeker een begrijpelijk besluit, maar het voelt ook als een teleurstelling. Al die jaren hebben we getraind met het oog op komende zomer. Ik ben wel blij dat het niet definitief gecanceld is. Dat zou ik echt heel erg hebben gevonden. Het is nu vooral mentaal schakelen.’
Roeier Nelson Ritsema (25, Russisch/natuurkunde)
‘Ik vind het een heel logische beslissing. Het is allemaal snel gegaan, maar deze nieuwe realiteit went ook weer snel. Het voelt inmiddels al bijna normaal.’
‘Vorige week heeft de roeibond ons gevraagd hoe wij als roeiers naar de situatie keken. Ik heb toen aangegeven dat gezondheid voor mij verreweg de belangrijkste factor is. Vooral richting mijn omgeving. Mijn moeder heeft astma, mijn vriendin diabetes. Mijn opa en oma zitten sowieso in de risicogroep. Als de Olympische Spelen hun gezondheid verder op het spel zetten, dan is het voor mij geen moeilijke keuze. De vrijgekomen tijd kan ik trouwens prima gebruiken, want ik heb “gelukkig” nog twee scripties te schrijven voor mijn studies.’
Para-atleet Fleur Jong (24, communicatiewetenschap)
‘Het doet wel een beetje pijn. Al wisten we dat dit zou gebeuren. Achter de schermen was het min of meer bekend. De vraag was wanneer ze het officieel zouden maken. Rationeel was ik er dus wel op voorbereid. Maar nu het definitief is, voelt het toch verdrietig.’
‘Ik wil de extra tijd aangrijpen om nog beter te worden. Alleen…een plan maken kan nu niet, want voorlopig kunnen we niet trainen. Hoe lang niet? Zijn er überhaupt nog wedstrijden dit seizoen? Gaat het allemaal wél lukken volgend jaar? Het blijft een verwarrende tijd.’
Hockeyer Jonas de Geus (21, economie & bedrijfskunde)
‘Twee weken geleden leek dit scenario nog onmogelijk. Dat veranderde rap in onvermijdelijk. In sommige landen mochten sporters wel trainen, in andere landen niet. Het werd dus oneerlijk. Maar dat maakt deze situatie niet minder zuur.’
‘Alles is nu anders. De voorbije maanden merkte je duidelijk dat dit een Olympisch jaar was. Iedereen trainde scherper en at gezonder. Nu is de druk eraf. Dus ja ik ben de dag dat het bekend werd toch even langs de snackbar gereden. Eenmalig, want we moeten gewoon door. Mijn doelen veranderen niet. Volgend jaar zullen we er staan.’
