UvA’er Pijke (20) schaatste in Oostenrijk zijn eerste Elfstedentocht
De beste marathonschaatsers ter wereld gleden gisteren over de Weissensee, jagend op winst in de Alternatieve Elfstedentocht. Tussen alle gelouterde mannen van het schaatspeloton in maakte UvA'er Pijke Steenhuis zijn debuut in de belangrijkste race van het jaar.
Woensdagochtend, tien minuten voor acht. Pijke Steenhuis (20) is al bijna drie uur wakker. De student planologie en sociale geografie heeft een stapel pannenkoeken met stroop verorberd, een warming-up voltooid, zijn aerodynamische schaatspak van Skits/Port of Amsterdam aangetrokken, en is zojuist in het pikkedonker met het peloton vertrokken voor zijn eerste (Alternatieve) Elfstedentocht.
Een kwartier later passeert Pijke voor het eerst de finishboog. Zijn eerste rondje van 10,5 kilometer zit er op. Nog slechts 190 km te gaan.
Pijke heeft de voorbije dagen alle verhalen van zijn ploeggematen aangehoord, over helse tochten en heldentochten uit het verleden. Over sneeuwstormen en scheurijs. Maar dit lijkt best mee te vallen. ’Het ijs was goed en het weer was heerlijk,’ zou de Amsterdammer na afloop vertellen.
Onbevangen glijdt de debutant over het bevroren Alpenmeer. Hij rijdt persoonlijk het gat met een vroege kopgroep dicht en passeert na ronde negen zelfs als eerste de meet. ‘Ik rij altijd graag van voren, dus dat deed ik nu ook. Althans in het begin.’
Na honderd kilometer ziet de wereld er heel anders uit. Toppers als Erwin Mesu en de latere winnaar Frank Vreugdenhil hebben het tempo in het peloton omhoog geschroefd. Pijke moet smijten met krachten om bij te blijven. Hij weet dat zodra hij lost, uitrijden onmogelijk wordt. Niemand trekt honderd kilometer alleen.
Rond half twaalf hebben tientallen rijders al opgegeven, maar Pijke ploetert door, op steeds grotere achterstand.
Na 136.5 km houdt hij het dan toch voor gezien. Bewust? ‘Gezien de staat waarin ik verkeerde kun je niet echt over bewust spreken. Alles deed pijn: mijn voeten, enkels, liezen, heupen, rug, billen. Dit is heel wat anders dan wat we normaal rijden. Maar...ja, het was toch wel fantastisch.’
