UvA’er Iris wil ondanks protesten in Hongkong blijven
Natuurkundestudent Iris Reitsma (21) is voor een semester in Hongkong, maar door de aanhoudende protesten is haar universiteit gesloten. De UvA riep haar op om te terug te komen en wil zelfs haar ticket betalen, maar Iris blijft liever. ‘Toen ik gisteren op de campus was waren de demonstranten weg en was er veel kapot.’
Hoe is het nu in Hongkong?
‘De HKU zit op Hongkong Eiland en je merkt hier minder van het geweld dan op het vasteland van Hongkong, waar andere universiteiten zitten. Dinsdagavond gingen we uit in het uitgaansgebied Lan Kwai Fong, waar weinig te merken was van het groeiende protest. Wel lagen er veel bakstenen op straat, die waren van een protest van de dag ervoor. De volgende dag ging ik langs bij een Nederlandse vriend die aan de City University studeert. Daar was het straatbeeld te vergelijken met oorlogsbeelden. Het rare is: je went er snel aan en je probeert het beste te maken van de situatie. Er waren wel uitwisselingsstudenten om me heen die banger waren aangelegd: die wilden zo snel mogelijk naar huis.’
Hoe merkte je dat aan studenten om je heen?
‘Vorige week maandag begon mijn Chinese flatgenoot me steeds vaker berichtjes te sturen dat de stad niet veilig was. Ik was een drankje aan het doen met vrienden toen ze appte of ik naar huis kon komen. Ik denk dat zij zich hier als Chinees van het vasteland onveiliger heeft gevoeld dan ik. Ze maakte zich zorgen omdat ze Mandarijn spreekt en geen Kantonees, de taal van de inwoners van Hongkong. Zij deed haar gehele bachelor in Hongkong, maar nu gaat ze voor onbepaalde tijd terug naar haar ouders. Veel mensen zijn de stad aan het ontvluchten: Chinezen, inwoners van Hongkong en uitwisselingsstudenten. Er zijn minder mensen in mijn gebouw, minder mensen op straat. Bij de bushaltes zie ik vaak rijen wachtende mensen, met grote koffers.’
Een van de grootste universiteiten van Hongkong, de Polytechnic University, is sinds afgelopen zondag bezet door actievoerders. Hoe gaat het met jouw universiteit?
‘Vorige week zondag vertelde mijn kamergenoot me dat demonstranten de volgende ochtend om zeven uur ook de ingangen van de HKU zouden gaan bezetten. Ik geloofde dat eerst nog niet. De volgende dag liepen ik met vrienden naar de campus voor onze les Mandarijn, totdat bleek dat we het gebouw helemaal niet in konden. Bij de ene metro-ingang stond politie, bij een andere stonden demonstranten. Wij wilden graag het universiteitsgebouw in: deels uit nieuwsgierigheid naar de blokkade, deels omdat we wilden weten of de lessen nog doorgingen. Uiteindelijk wisten we binnen te komen en toen bleek al gauw dat de lessen waren afgelast.
Vanaf een uitkijkpunt heb ik toen voor het eerst een protest van dichtbij gezien. Mensen die niet van de politie waren probeerden om de verkeersblokkades van demonstranten weg te halen, maar zij werden door enkele actievoerders met bakstenen bekogeld. Ondertussen gingen de blokkades door: demonstranten gebruikten kluisjesblokken, stoelen, tafels. Er werd geroepen, geschreeuwd. Er werd een brandslang gebruikt om een liftschacht vol te laten lopen met water, en zo een universiteitsingang te blokkeren. Veel mensen droegen gezichtsmaskers. Ik begrijp de doelen van die demonstranten, maar het geweld tegen onschuldige mensen niet.’
(Lees verder onder de afbeelding)
Wanneer besefte je dat je lessen misschien wel helemaal zouden worden stopgezet?
‘Het duurde even voordat dat besef kwam. Donderdag waren er weer blokkades, deze keer ook met een bus. Waar ze die vandaan haalden, weet ik nog steeds niet. Toch denk je dan nog: misschien gaan de lessen volgende week wel weer door. Maar uit groepsgesprekken op WhatsApp met andere studenten bleek dat steeds meer universiteiten aankondigden dat het onderwijs werd stopgezet. Afgelopen donderdag kreeg ik zelf dat bericht ook. Toch is de sfeer op het moment relatief rustig. Toen ik gisteren op de campus was, waren de demonstranten weg en er was veel kapot: overal lag gebroken glas, metro-ingangen waren vernield en er was graffiti op de muren gespoten. In een hoofdstraat van de campus lagen voorraden van demonstranten: voedsel, water, helmen, maskers. Er stonden bewakers bij de ingangen en je kon het gebouw alleen in met een studentenpasje.’
Wanneer hoorde je voor het eerst iets van de UvA?
‘Ik heb meerdere keren mails van de UvA ontvangen. De eerste keer voelde meer als een waarschuwing, met de boodschap: “Houd het nieuws in de gaten, loop niet zomaar overal op straat”. De tweede mail was serieuzer: de UvA bood studenten de mogelijkheid om terug te komen. De gehele reis zou dan vergoed worden. Veel van mijn vrienden hier zijn gedwongen om terug te komen, ofwel door hun thuisuniversiteit, ofwel door hun ouders. Ik heb veel contact met mijn ouders en die maken zich soms zorgen, maar ik ben blij dat niemand me dwingt om terug te gaan. Wel was de toon van de laatste mail dringender: de UvA raadde studenten sterk aan om terug te keren.’
Wat doe je nu in Hongkong de hele dag?
‘Mijn semester zou eigenlijk in december ten einde lopen. Nu leef ik van dag tot dag. Je weet niet van tevoren welke metrolijnen die dag gaan rijden. En ik kan moeilijk iets met vrienden plannen, want ik weet niet wie hier gaat blijven, en wie plotseling weggaat. Vanavond neem ik opnieuw van twee vrienden afscheid. Toch probeer ik er het beste van te maken. Ik wil graag nog stedentrips maken en dingen in Hongkong zien. Via een app kan ik redalerts in de stad bekijken en zien welke metrohaltes zijn uitgevallen. Afgelopen weekend heb ik een stedentrip gemaakt naar Shenzhen. Het was fijn om de onrust in Hongkong even te ontvluchten. En in het ergste geval ga ik gewoon nog door de rest van Azië reizen.’
