Hockeyende UvA'er Maxime beleeft slechte generale op weg naar China
Maxime Kerstholt (22) vliegt vandaag van Schiphol naar China, waar ze met het Nederlands hockeyelftal deel zal nemen aan de felbegeerde Champions Trophy. Het toernooi komt voor de UvA-student op een gelegen moment, na een slechte generale in Amsterdam.
Voor de lens van de camera krult Maxime Kerstholt professioneel haar mondhoeken omhoog. Ze ontbloot haar tanden en knijpt fijntjes met haar ogen. ‘Dit ziet er vast heel awkward uit,’ mompelt ze, de grijns vasthoudend. Maar de façade is vlekkeloos. Wie niet beter weet, zou denken dat Maxime werkelijk vrolijk is.
Debuut
Op zich heeft ze alle reden om goedgemutst te zijn. In Changzhou wacht op 17 november het voorlopige hoogtepunt van haar carrière. Omringd door gelouterde wereldtoppers zal ze zo goed als zeker met Oranje haar debuut maken op een groot internationaal toernooi.
Maar ‘verwachtingsvolle euforie’ is bepaald niet de beste manier om deze zondagmiddag Maxime’s gemoedstoestand te omschrijven. ‘Je bent woedend he,’ roepen enkele bekenden haar plagerig toe vanaf de tribune.
(Lees verder onder de foto)
Dat kan ze moeilijk ontkennen. Zojuist heeft ze met haar club Laren voor de derde keer op rij verloren in de hoofdklasse. Dit keer was het thuisspelende Amsterdam te sterk. En niet zo'n beetje ook: 7-2.
‘Ik wou dat ik hier wat blijer kon staan,’ zegt ze zelf. ‘Maar ik haat verliezen. Meer nog dan ik van winnen hou. Die negatieve emotie voel ik sterker.’
Openingstreffer
De middag was nog wel zo veelbelovend begonnen voor de economiestudent. Na iets meer dan een minuut spelen duwt Maxime haar stick tegen een voorzet vanaf links. Boem. 0-1 Laren.
Daarna stort alles in. Vanaf haar spitspositie ziet Maxime hoe de thuisploeg haar teamgenotes volledig overrompelt met felle pressing. De 0-1 tussenstand maakt binnen een kwartier plaats voor een niet eens onterechte 3-1.
De UvA-student, spelend met nummer tien, weigert lijdzaam toe te kijken. Ze rent, strijdt, ploetert, vecht voor elke bal, verdedigt mee, en zorgt met loopacties voor diepte, maar bespeelbare ballen krijgt ze nauwelijks. Wel ziet ze Amsterdam wéér een strafcorner benutten. 4-1.
Oudjes
In vorige seizoenen kon Laren op dit soort momenten terugvallen op ervaren speelsters die de boel weer rechttrokken. ‘Maar die oudjes zijn vorig jaar gestopt. Het is nu aan anderen. Aan mij ook. Ik speel hier nu zeven jaar, dus ik voel me inmiddels medeverantwoordelijk voor het hele team,’ vertelt Maxime na afloop. ‘Vanuit de spits denk ik steeds: ik moet helpen! Maar hoe, dat is niet altijd even makkelijk.’
Rode stift
Tijdens een uitrustbeurt op de bank halverwege de wedstrijd besluit ze om in te grijpen. Ze pakt een viltstift en begint lijnen en cirkels te tekenen op het tactisch bord. Het resultaat toont ze driftig gesticulerend aan enkele medespelers en aan haar coach. Die knikken.
‘Er móest iets gebeuren, vond ik,’ vertelt ze na afloop. ‘Amsterdam kon te makkelijk opbouwen, dus ik stelde voor dat we vol pressing gingen spelen. Dat deden we daarna ook.’
De tactische switch ten spijt, loopt Amsterdam in de slotfase uit naar een eclatante 7-2 zege. ‘Ja het werkte geweldig…’ schampert de UvA-student.
Nieuweling
Vooruitblikkend op de Champions Trophy beginnen Maxime’s wenkbrauwen weer wat te ontspannen. ‘Eigenlijk was het voor mij een totale verrassing dat de bondscoach mij selecteerde. Een hoger niveau dan het Nederlands elftal bestaat er in de hele wereld niet. Ik wil daar natuurlijk heel graag de beste versie van mezelf laten zien.’ Is dat met of zonder rode viltstift in de hand? ‘Mijn rol daar zal natuurlijk heel anders zijn. Ik ben in Oranje de nieuweling. Dus laat ik me eerst maar focussen op het zijn van een gevaarlijke spits.’
