Marko (56) zegt UvA-zaalvoetbalcompetitie na 37 jaar vaarwel
Marco van Basten en Diego Maradona golden als talenten voor de toekomst toen UvA-student Marko van Leeuwen debuteerde in de UvA-zaalvoetbalcompetitie. Dat was in 1981. Dit weekend speelde de onverslijtbare alumnus zijn allerlaatste én allerbelangrijkste wedstrijd: de finale van de USC-topdivisie tussen Reflex en Enkel Dubbel.
De meest bizarre conclusie na Marko van Leeuwens afscheidswedstrijd? Hij had nog makkelijk een seizoen door gekund.
Van alle spelers op het veld, vrijdagavond in het Universum, maakte niemand zo veel meters en wierp niemand zich zo onophoudelijk in de duels als de 56-jarige veteraan. Marko’s jeugdige teamgenoten keken er niet eens van op. Marko is een anomalie, weten ze.
Zaalvoetbal staat bekend als de sport van de geknakte enkelbanden en verdraaide knieën. ‘Onze teamnaam Enkel Dubbel verwijst daar ook naar,’ vertelt Marko zelf. ‘Maar in al die jaren in de zaal ben ik zelf nooit geblesseerd geraakt. Ik heb ook nog nooit een fysio bezocht.’
Wat is Marko’s geheim? Een ketonisch dieet, cryotherapie, Yin Yoga als warming up, paardenplacenta’s van dr. Müller Wolfahrt? ’Nee hoor, en de derde helft sla ik ook nooit over. Ik doe eigenlijk niets bijzonders. Op een of andere manier beschik ik gewoon over een goed gestel,’ aldus de veteraan.
Toch stopt hij er mee. Deze finale, de climax van de USC-competitieIn totaal deden dit jaar 180 teams mee aan de zaalvoetbalcompetitie van het USC, is zijn laatste wedstrijd. Waarom eigenlijk? ‘Ik hobbel nu nog wel mee, maar ben niet langer beslissend. Vroeger ging ik met meer zelfvertrouwen het veld op. Nu moet ik maar hopen dat ik me tussen al die jonge gasten staande kan houden.’
De finale
Zich staande houden gaat Marko prima af tijdens de finale. De grijsharige veteraan is zo’n speler die je drie keer moet passeren in één dribbel om echt van hem af te zijn. Mede door Marko's werklust staat het bij rust nog altijd 0-0, ondanks het sterkere veldspel van Reflex.
Met nog een heleft voor de boeg oogt Marko al aardig gesloopt. Maar dat betekent niet dat het beste er al af is. ‘45 jaar geleden zei een jeugdtrainer tegen mij: alleen als je met 5-0 hebt gewonnen, heb je een geldig excuus om níet total-loss van het veld te stappen,’ mijmert de ijzervreter. ‘Die regel heb ik altijd aangehouden.’
In de tweede helft voert Reflex de druk op. De fatale 0-1 valt acht minuten voor tijd, niet toevallig op het moment dat Marko even wissel staat. Terug in het veld leidt hij met nieuwe energie de jacht op de gelijkmaker. Meermaals trekt de 56-jarige het veld open met sprints de diepte in. Met een hakje brengt hij zelfs nog een ploeggenoot in stelling, maar tot scoren komt Enkel Dubbel niet. In de slotfase maakt Reflex de 0-2 en is het voorbij.
Afgepeigerd en met een rood hoofd analyseert Marko zijn laatste wedstrijd. Termen als ‘onnodige nederlaag’, ‘suffe tegengoals’ en ‘dekkingsfout’ stromen uit zijn mond, afgewisseld met flinke happen naar adem. Total-loss is-ie, voor de allerlaatste keer.
Of niet? ‘Oh nee hoor, ik stop wel bij Enkel Dubbel, maar met mijn wekelijkse 3-tegen-3-wedstrijdjes ga ik gewoon door. En ik blijf natuurlijk ook tennissen.’
