Studenten cultural analysis exposeren projecten: ‘Fijne afwisseling van de scriptie’
Voor de master Cultural Analysis moesten studenten een ‘niet-academisch project’ bedenken en maken. Elf van hen exposeerden die projecten dit weekend onder de noemer ‘Thinking Through Things.’ ‘Je ziet wel dat mensen specifieke manieren van denken hebben ontwikkeld op onze studie, die ze nergens anders vandaan hadden kunnen halen.’
Vlak voor de opening in de kleine expositieruimte OT301 op een broeierige vrijdagavond, wordt er nog druk gesleept met sculpturen en worden er nog foto’s recht gehangen. ‘Ik wilde heel graag iets creatiefs doen voor mijn onderzoeksproject,’ legt student en mede-initiatiefnemer Erwin Hurenkamp (24) uit. ‘Dat leek me een fijne afwisseling met het rationele gedoe van het schrijven van een scriptie. Samen met medestudent Ana [Mustafa, 28, red.] kwam ik op het idee voor een tentoonstelling. We hebben anderhalf jaar met elkaar gestudeerd. Dan ga je aan die scriptie en zie je elkaar nauwelijks meer. Dus was dit ook fijn als gelegenheid om elkaar weer te zien.’
Knuffelbare kussens
Op de tentoonstelling vertonen de studenten vier video-essay’s (met onderwerpen van drone-fotografie tot oorlogstrauma’s), schilderijen, fotografie, een audio-video-installatie, boetseerwerk, tekeningen en ‘knuffelbare kussens’.
Die ‘kussens’ zijn het werk van Hurenkamp. Ze zijn middenin de expositieruimte op houten vlonders neergelegd. Hurenkamp schrijft zijn scriptie over affect, een filosofische term die in de geesteswetenschappen wordt gebruikt om over lichamelijke ervaringen na te denken. Zijn kussens zijn hier een artistieke uiting van: ‘Het zijn objecten die een lieve uitstraling hebben. Als tentoonstellingsstuk doen ze nadenken over de manier waarop mensen omgaan met objecten.’ Bezoekers worden door Erwin aangemoedigd om zijn knuffelbare kussens op te pakken. ‘Daar worden mensen nerveus van, dat doe je normaal niet met een kunstobject.’
Lees verder onder de foto.
The object speaks back
Student Callum McLean (26) maakte voor de tentoonstelling een uitgebreid programmaboekje, waarin hij alle kunstwerken beschreef. Het samenbrengen van al die objecten tot één verhalend programmaboekje was lastig, zegt hij: ‘Ik moest zoeken naar overeenkomsten, terwijl niemand in hun kunstobject bewust overeenkomsten had met anderen. Maar je ziet wel dat mensen specifieke manieren van denken hebben ontwikkeld op onze studie, die ze nergens anders vandaan hadden kunnen halen. Zoals het idee dat het object wat we onderzoeken een stem heeft: the object speaks back.’
Dat zie je onder andere terug in de sculpturen van Ana Mustafa, die de lichamen van onderdrukte vrouwen uitbeelden: zij maakte bewust sculpturen die leken te passen als puzzelstukjes, maar dat uiteindelijk niet deden omdat ze, toen ze gebakken werden, opbolden. Het object, het “ding”, heeft hier dus zelf macht.
.jpg)
Student Roselinde Bon (24) vertoont bewerkte fotografie van mensen in steden. ‘Deze foto’s zijn een antwoord op mijn scriptie, die gaat over datacollectie in stedelijke gebieden. Waaronder Eindhoven en Utrecht, dat zijn zogenaamde smart cities die data over ons verzamelen, bijvoorbeeld door cameraatjes in reclameborden. Data zoals hoe oud we zijn, wat voor etniciteit we hebben, welke advertentie we op het station het langst bekijken. Die data, daar hebben wij vervolgens geen toegang toe. Dus in mijn foto’s wil ik menselijke lichamen ontoegankelijk en onleesbaar maken.’
Het is druk op de openingsavond. Meer dan zeventig mensen komen tegelijk langs, waaronder scriptiebegeleiders, studiegenoten en familieleden. Als de tentoonstelling zaterdagavond afgelopen is - boetseerwerk gaat mee terug in de metro, knuffelkussens achterop de fiets - wensen de studenten elkaar veel succes met het afmaken van hun scripties. Ze hebben nog maar een paar dagen over tot hun harde deadline.
In september verschijnt in het gloednieuwe blad van de opleiding Soapbox Journal een uitgebreid artikel over de kunstwerken.
