HvA-UvA-startup Strick strikt crowdfunders met plastic veters
‘Ik zit in veters.’ Een paar maanden geleden vond Jip van de Meent (22), HvA-student communicatie, het nog gênant om te zeggen. Nu heeft haar bedrijf Strick meer dan 7.500 euro opgehaald.
Als je tien jaar geleden modebewuste mannen had gevraagd of ze sokken met flamingo-print zouden aantrekken, zou het antwoord ‘nee’ geweest zijn. Tenminste, dat denken Van de Meent en haar teamgenoten, met wie zij voor de UvA-minor Entrepreneurship het schoenveterbedrijf Strick opzette. ‘En toch doet Happy Socks het goed. Dat willen wij ook, maar dan met veters.’
Zie daar Strick, dat schoenveters van gerecycled plastic produceert. In teams van drie of vier werkten studenten van de UvA-minor entrepreneurship aan een onderneming en alles dat daarbij hoort. Zo ook een crowdfunding. Gisteren heeft het bedrijf op Kickstarter de benodigde 7.500 euro opgehaald om succesvol te starten. Twee dagen voor de deadline.
Plastic schoenveters aan de man brengen bleek een uitdaging, vertelt Van de Meent. ‘Veters zijn in essentie suf, maar als Nike nu zou bedenken om customized veters uit te brengen en te marketen, zouden ze binnen een dag klaar zijn. Marketing is key.’
Van de Meent is de ‘hustler’, van het team. Als enige HvA-student is zij verantwoordelijk voor alle communicatie en sales pitches. Behalve een hustler, moeten teams bij de minor een ‘hacker’ en een ‘hipster’ bevatten. De hackers zijn UvA-studenten informatiekunde Rens Vendrig en Yannick van Zantvoort. Vendrig houdt zich vooral bezig met het opzetten van de website, Van Zantvoort doet de financiële en juridische zaken. De ‘hipster’, UvA-student communicatiewetenschap Sifra Hordijk, is verantwoordelijk voor de organisatorische en milieubewuste kant van het bedrijf.
De studenten wilden graag een sociaal-maatschappelijk verantwoord, duurzaam product te maken. Het liefst zouden ze een product opnieuw uitvinden. ‘We hebben alles opgeschreven wat we maar konden bedenken: van zonnebrilbandjes tot canvas tasjes.’ Het werden schoenveters, die voor honderd procent bestaan uit gerecycled plastic uit Denemarken, Frankrijk, Duitsland en Nederland.
‘Dat plastic wordt in Nederland omgezet in korrels, zo groot als kraaltjes, en vervolgens tot draad gemaakt,’ vertelt Van de Meent. ‘Van de draad weven mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt onze veters.’ De bedrijven wilden volgens Van de Meent allemaal direct meewerken. ‘Normaal hoor je vaak nee, maar bij ons was iedereen meteen enthousiast.’
De veters voelen glad, maar zijn stroef genoeg om te strikken, vertelt Van de Meent. Bovendien zijn ze ongeverfd, want verf is niet duurzaam. De natuurlijke kleuren van het plastic dat gebruikt wordt zijn blauw en wit. Voor liefhebbers van keuze: tweederde wit met eenderde blauw of andersom. Het mag wat kosten - tien euro voor twee veters. ‘Maar onze veters zijn veel sterker en je kunt ze goed wassen. Dan worden ze ook echt schoon.’
Veel verschil in werkwijze tussen haar en haar teamgenoten merkt Van de Meent niet op, behalve af en toe bij essay-opdrachten. ‘Je ziet wel dat de UvA-studenten echt zijn getraind om de diepte in te gaan. Ik merk dat ze dingen sneller begrijpen. Maar ik heb een grote bek, daarom moet ik ook pitchen. En ik heb een goed netwerk, dat scheelt veel.’
