Thomas verkoos een Japanse voetbalclub boven een UvA-studie
Thomas Bakker zou deze zomer in Amsterdam gaan wonen en aan de UvA gaan studeren. Althans, dat was het plan. Maar zijn leven nam deze zomer een radicale wending. Nu voetbalt hij in Japan, voor een vierdedivisieclub vernoemd naar Johan Cruijff.
Hoe ben je in hemelsnaam bij een Japanse voetbalclub beland?
‘Het balletje begon afgelopen zomer te rollen. In die periode zag mijn toekomst er nog heel duidelijk uit. Ik zou voetballen voor FC Lisse, werken bij het bedrijf waar ik een hbo-afstudeerstage deed, en een studie aan de UvA volgen. Maar toen bezocht ik een vriend van me die in Japan voetbalde. Hij had mooie verhalen. In diezelfde periode vertrok een andere vriend voor lange tijd naar Los Angeles. Het leek wel of iedereen op avontuur ging, terwijl ik veilig zou gaan werken en studeren in Nederland...’
Begon er iets te knagen?
‘Ik wilde ook een avontuur meemaken. Een andere vriend, die ambities had als zaakwaarnemer, is toen voor me op zoek gegaan. Hij zei niet veel later dat hij een club had gevonden. Veertien Mie, een ambitieuze vierdedivisie club in Japan. Na een succesvolle stage kon ik tekenen.’
Veertien Mie, is er een link met onze nummer 14, Johan Cruijff?
‘Ja. De club is in 2012 opgericht door een Japanse fan van Cruijff en het Nederlandse voetbal. Mie is de prefectuurEen prefectuur is een soort provincie in Japan. De shirts zijn oranje, de mascotte is een leeuw en in het stadion hangt een spandoek met de Nederlandse slogan “We strijden samen”. Alleen onze speelwijze heeft helaas niets met Cruijff te maken, ontdekte ik vrij snel. We spelen 4-4-2 en niet bepaald aanvallend.’
Hoe waren je eerste dagen in Japan?
‘Heel erg wennen. Ik kreeg een appartement in de stad Nagoya, zo’n woning met schuifdeuren en een tatami vloer. Ik werd geacht te slapen op een dun matje. Na een paar nachten rugpijn heb ik een groot twee persoonsbed gekocht. Eerlijk gezegd snapte ik aanvankelijk weinig van de Japanse cultuur. Er wordt bijvoorbeeld niet direct gecommuniceerd. Dat is soms prettig, maar door die Japanse gereserveerdheid begreep ik in het begin niet wat er in sociale situaties nou van me verwacht werd.’
Werd je niet begeleid door mensen van de club?
‘Jawel, de mensen deden erg hun best, maar ik merkte ook dat ze ontzag voor me hadden. Ik ben in hun ogen natuurlijk een grote jongen (1,86 m) en heb tatoeages op mijn bovenarm. Dat zijn ze in Japan niet gewend. Hier dragen vooral leden van de Yakuza [de Japanse maffia, red.] tattoos.’
Het seizoen is inmiddels afgelopen, hoe is het jou sportief vergaan?
‘Wisselend. We zijn als twaalfde geëindigd, 41 punten achter FC Honda. De trainer kiest vaak voor andere spelers achterin. Dat is soms lastig. Maar inmiddels weet ik dat geduld hier het toverwoord is. Als ik zie hoe de andere spelers reageren als ze op de bank worden gezet, dat is niet normaal. Ze doen net of ze geen emoties hebben. Ik had daar in het begin wat meer moeite mee. Toen ik na een goede wedstrijd opeens bij de reserves werd ingedeeld wilde ik bijvoorbeeld uitleg, maar dat krijg je niet zomaar.’
Mis je Nederland?
‘Nee, ik vind Japan echt geweldig. Alles is hier goed geregeld en modern. De cultuur is mooi. Het eten is bizar lekker. En de mensen zijn niet zo gehaast als in Nederland. Bovendien wonen hier in Nagoya een hoop internationale studenten, als je die tegenkomt voel je vanzelf een soort band en maak je makkelijk een praatje.’
Dus je hebt geen spijt dat je de UvA hebt afgewezen?
‘Totaal niet. Ik zou hier graag nog een paar jaar willen blijven. En niet alleen vanwege het voetbal. Ik wil bijvoorbeeld met het oog op mijn maatschappelijke carrière de Japanse taal leren. Misschien dat de UvA met dit advies niet blij is, maar ik raad iedereen aan om voor het avontuur te kiezen, in plaats van meteen een studie in Nederland te volgen.’
