'Een milieuzone is een kleine stap, maar het is iets'
In maart sprak Folia met Jan Drost, docent filosofie aan de HvA. Hij pleit in het kader van liefde voor een scootervrije wereld. Op 22 juni 2016 nam de gemeenteraad een besluit over het invoeren van een milieuzone waarin staat dat scooters van voor 2011 binnen de ring geweerd gaan worden. Wat vindt Drost van dit besluit?
Waar velen er de ernst niet van inzien, is het voor Drost glashelder: Scooters zijn ‘gifbakken’. Punt. ‘Ze produceren 2600 keer meer ultrafijnstof dan een bestelbus,’ zegt Drost. Hij herhaalt het aantal om de absurditeit te benadrukken. ‘Wie een doodwens heeft moet achter een scooter bij het stoplicht gaan staan.’
Het is duidelijk dat negen maanden nadat Folia Drost sprak, zijn opvatting over de scooters in Amsterdam niet is veranderd. Er is het afgelopen jaar veel om te doen geweest sinds naar buiten kwam dat er bij de gemeente Amsterdam plannen op tafel lagen om per 1 januari 2018 een milieuzone in te voeren waar scooters van voor 2011 niet mogen komen. Er kwamen veel verontwaardigde reacties van belangenorganisatie Bovag en in mei werd de regeling versoepeld.
Politiek falen
Drost heeft het gefrustreerd moeten aanschouwen. Als reactie schreef hij in een opiniestuk in Het Parool dat de gang van zaken vooral laat zien dat ‘de politici in onze stad ons in de steek laten’. Hij werd uitgenodigd bij de gemeente Amsterdam om het met diezelfde politici te hebben over de maatregel. ‘Ik ging daar eigenlijk heel teleurgesteld weg,’ zegt Drost. ‘Het aantal scooters stijgt nog steeds enorm en de nieuwe modellen zijn niet veel beter. Het blijven hele gevaarlijke dingen.’ Drost pleit dan ook nog steeds voor een onmiddellijk scooterverbod, maar ziet het bij de bestuurders van de stad faliekant misgaan.
Neoliberalisme
‘De politiek zou bij uitstek moeten optreden tegen gedrag dat schadelijk is voor de medemens, maar we leven in een tijdperk van het neoliberalisme waarin het kortetermijndenken overheerst,’ zegt Drost. ‘Als het economisch winst oplevert dan worden alle regels aan de laars gelapt.’ Volgens de filosoof staat de scooter symbool voor iets veel groters: een levenshouding waarin we te weinig waarde hechten aan het welzijn van anderen en de voetafdruk die we in het milieu achter laten.
Duurzame oplossingen
Toch kunnen we ons afvragen of het in één keer verbieden van een vervoersmiddel realistisch is. Drost ziet dat anders: ‘Als de politiek zegt: “Deze zooi wil ik niet meer op de weg, dan kan er snel worden overgeschakeld naar bijvoorbeeld de elektrische scooter”. Duurzame oplossingen worden nu juist tegengewerkt.’ Hij voegt eraan toe dat de fabrikanten van elektrische scooters staan te popelen om een scooterverbod. ‘Deze markt groeit te langzaam. Door een verbod op reguliere scooters zou de elektrische scootermarkt snel groeien, waardoor elektrische scooters beter en goedkoper kunnen worden.’
Voor Drost is het hoofdstuk nog lang niet klaar, al blijft hij ook positief. ‘De milieuzone is een kleine stap, maar het is iets.’ Zelf organiseert hij begin volgend jaar de fietsen is liefde-actie om meer bewustzijn te creëren en werkt hij in aanloop van de verkiezingsperiode toe naar het schrijven van een nieuw artikel. Hij wil daarin beroep doen op juristen die de politiek volgens hem in deze kwestie eens flink in de kraag zouden moeten grijpen.
