HvA-student verheugt zich op derde Olympische Spelen op rij
Ze had te maken met een afgescheurde kruisband, een zware ooginfectie, onredelijke regels van de turnbond en bovendien een aantoonbaar zwakkere Zuid-Afrikaanse turnster die weigerde om haar ticket naar Rio af te staan. Voor turnster Sherine El Zeiny (25), HvA-studente en drievoudig Afrikaans kampioen, was de weg naar Rio een lange tocht vol valstrikken en obstakels. De turnster die geboren is in Alphen aan en Rijn, maar uitkomt voor Egypte, heeft haar ticket naar Brazilië inmiddels kunnen boeken.
Had je nog hoop op de Olympische Spelen?
‘Ik had twee jaar terug al een streep door Rio gezet. Mijn meniscus, kruisbanden, eigenlijk alles in mijn knie was kapot. Onverwachts wist ik op tijd te herstellen voor het WK in Glasgow vorig jaar, waar ik me kon plaatsen voor de Spelen. Maar daar het ging mis.’
Wat ging er mis?
‘Een week voor de start kreeg ik een ooginfectie. Mijn zicht was voor negentig procent weg. Ik moest in het AMC worden opgenomen. De zware antibiotica hielp wel een beetje, maar ik verloor ook kracht en conditie. Daardoor eindigde ik bij het WK slechts als derde van alle Afrikaanse deelnemers.’
En dat was niet goed genoeg.
‘Nee, helaas niet. Uit heel Afrika mogen er maar twee turnsters naar de Olympische Spelen. Dat ik daarna de Afrikaanse kampioenschappen won veranderde daar niets aan. Ik bleef afhankelijk van een Zuid-Afrikaanse turnster. Ik kon alleen maar hopen dat zij uiteindelijk haar plek zou opgeven.’
Waarom zou zij haar ticket inleveren?
‘Omdat ze weliswaar als tweede was geëindigd op het WK, maar te weinig punten had gescoord om te voldoen aan de norm van haar eigen, Zuid-Afrikaanse bond. Ze bleef echter zeggen dat ze er voor ging vechten. Ondertussen moest ik maanden lang in spanning wachten.. Pas een paar weken terug kreeg ik het goede nieuws te horen. Ik mag toch naar Rio!’
Je hebt al twee keer eerder meegedaan aan de Spelen, was het nieuws nog wel bijzonder?
‘Jazeker wel. Ik heb nog wat goed te maken. De eerste keer dat ik meedeed was ik heel jong. Ik had nog maar kort daarvoor besloten om Egyptes aanbod te accepteren - het is het land van mijn ouders - maar ik was er eigenlijk niet helemaal klaar voor. Vier jaar later was ik wel goed voorbereid, maar eindigde het al helemaal in een teleurstelling.’
Hoezo?
‘Tijdens een training vlak voor de Olympische wedstrijd scheurde ik mijn lies. De vraag was: doorgaan of stoppen? Ik heb toen getest of ik alle bewegingen nog kon uitvoeren - bijvoorbeeld een spagaat.
Turnen is pijn lijden, elke training weer, dus we zijn het gewend. Ik besloot gewoon mee te doen. Maar bij de vloeroefening hoorde ik mijn spier knappen. Ik probeerde het te negeren en een dubbele salto te maken, maar dat lukte niet meer. Toen ben ik van de mat afgetild. Dat waren de Spelen van Londen voor mij.’
Zware blessures, zes uur per dag trainen, continu pijn, nauwelijks financiële beloning. Is turnen nog wel leuk?
‘Ja, vraag me niet waarom, maar ik houd er heel erg van om het te doen. Dat heb ik altijd gehad. Toen ik drie jaar was maakte ik thuis tussen de banken al saltosprongen. Blijkbaar zat de turnliefde er al vroeg bij me in. Inmiddels ben ik juist de oudste turnster in Nederland op topniveau. De meeste meiden stoppen vroeg omdat het zoveel van je lichaam vergt. Mijn eigen lichaam is ook een beetje versleten: mijn beide kruisbanden zijn vervangen en ik heb een schroef in mijn knie.’
In 2020 zijn de Olympische Spelen in Tokio. Ga je die vanuit de luie stoel bekijken?
‘Nou….dat zullen we nog wel zien!’
