Qut, Berlusconi, Miracle-of-Love en Tsz. Als je de lijstjes erop naslaat, lijken kindervoornamen steeds gekker te worden. In ieder geval neemt de diversiteit in namen sterk toe. De reden: ouders verwachten een uniek kind, en daar past een huis-tuin-en-keukennaam nou eenmaal niet bij.
UvA-psycholoog Eddie Brummelman deed onderzoek naar ouderlijke overwaardering, en toonde aan dat er inderdaad een verband is tussen een zeldzame voornaam van een kind en een te hoge verwachting van de ouders. Sommige van die ouders dichtten hun kind zelfs kennis toe van niet-bestaande zaken. Ze reageerden positief op stellingen als ‘Mijn kind heeft kennis van koningin Alberta’ of ‘Mijn kind kent het boek De prinses en de druiven’.
Brummelman ontwikkelde met zijn team een schaal waarmee je ouders kunt rangschikken van totaal niet overwaarderend tot zeer overwaarderend: de Parental Overvaluation Scale. Naast een zeldzame kindernaam, bleek er nog een interessante factor bij te dragen aan een hoge schaalnotering. Ouders die hun kind overschatten, vertonen vaak narcistische trekjes. Ze overschatten dus niet alleen hun kind, maar ook zichzelf. Dat verklaart wellicht waarom beroemdheden hun kind vaak een absurde naam geven: denk aan Brooklyn Beckham, Blanket Jackson en Storm en Splinter Chabot.
Moeten we ons zorgen maken om deze narcistische ouders en hun kindoverschatting? Volgens Brummelman niet direct, omdat weinig bekend is over de gevolgen van ouderlijke overwaardering. Wat we wel weten, is dat overwaarderende ouders hun kind vaker complimentjes geven. Dat lijkt positief, maar is het niet. Een onzeker kind reageert namelijk helemaal niet goed op overdreven complimenten als ‘Wat heb jij een ongelooflijk mooie tekening gemaakt!’
Wellicht is het dus goed om overschattende ouders wat meer in het gareel te houden. Te beginnen met het inperken van de vrijheid in het geven van namen. Want wie wil er nou haar hele leven opgescheept zitten met een naam als Fyra?
In Folia Magazine staat een uitgebreid artikel over zeldzame voornamen en het onderzoek van Brummelman.
UvA-psycholoog Eddie Brummelman deed onderzoek naar ouderlijke overwaardering, en toonde aan dat er inderdaad een verband is tussen een zeldzame voornaam van een kind en een te hoge verwachting van de ouders. Sommige van die ouders dichtten hun kind zelfs kennis toe van niet-bestaande zaken. Ze reageerden positief op stellingen als ‘Mijn kind heeft kennis van koningin Alberta’ of ‘Mijn kind kent het boek De prinses en de druiven’.
Brummelman ontwikkelde met zijn team een schaal waarmee je ouders kunt rangschikken van totaal niet overwaarderend tot zeer overwaarderend: de Parental Overvaluation Scale. Naast een zeldzame kindernaam, bleek er nog een interessante factor bij te dragen aan een hoge schaalnotering. Ouders die hun kind overschatten, vertonen vaak narcistische trekjes. Ze overschatten dus niet alleen hun kind, maar ook zichzelf. Dat verklaart wellicht waarom beroemdheden hun kind vaak een absurde naam geven: denk aan Brooklyn Beckham, Blanket Jackson en Storm en Splinter Chabot.
Moeten we ons zorgen maken om deze narcistische ouders en hun kindoverschatting? Volgens Brummelman niet direct, omdat weinig bekend is over de gevolgen van ouderlijke overwaardering. Wat we wel weten, is dat overwaarderende ouders hun kind vaker complimentjes geven. Dat lijkt positief, maar is het niet. Een onzeker kind reageert namelijk helemaal niet goed op overdreven complimenten als ‘Wat heb jij een ongelooflijk mooie tekening gemaakt!’
Wellicht is het dus goed om overschattende ouders wat meer in het gareel te houden. Te beginnen met het inperken van de vrijheid in het geven van namen. Want wie wil er nou haar hele leven opgescheept zitten met een naam als Fyra?
In Folia Magazine staat een uitgebreid artikel over zeldzame voornamen en het onderzoek van Brummelman.
