Aynan | Restaurant Toscana
Alles gaat over en wordt in het gunstigste geval herinnering; een aandenken uit een vervlogen tijd. Zoals het restaurant Toscana op de Haarlemmerstraat. Iedere keer dat ik er de afgelopen weken langskwam, was het donker binnen.
Afgelopen zaterdag plaatste ik de zijkanten van mijn handen, waar ik mijn gezicht tegen drukte, op de ruit van de eetgelegenheid. Mijn zicht werd ontvangen door een leeg restaurant.
Ik toetste op mijn telefoon de naam van het etablissement en ‘faillissement’ in. Op een website las ik dat er half november gerechtelijk beslag was gelegd.
Ik keek weer door het raam naar binnen.
De eerste keer dat ik hier at, was tijdens de introductieweek van de studentenvereniging Cyclades. Tijdens het snijden van mijn pizza was ik bang dat iemand zou zien dat ik niet met mes en vork overweg kon, omdat ik mijn hele leven met mijn handen had gegeten. Bij het afrekenen liet ik mijn ov-jaarkaart zien, die goed was voor 10 procent korting.
Aan een lange tafel met borden penne of spaghetti vierde ik er met familie en vrienden mijn 22e verjaring. Niet eerder had ik mijn verjaardag gevierd.
Tien jaar geleden betrok ik een appartement om de hoek bij Toscana en kwam vaak in het restaurant. Door de vele pizza’s kreeg ik door hoe ze de bodem zoet en luchtig kregen: er werd bakpoeder en boter aan het deeg toegevoegd.
Aan het ene tafeltje heb ik een boek bedacht, aan het andere heb ruziegemaakt, gedatet, gemijmerd en at ik voor het eerst mosselen in een saus van pomodoro, koriander en pepers.
Op luie zondagen hoopte ik dat de lachgrage antropologe in opleiding met parels van ogen de afhaalbestelling bij mij opnam. Tijdens het wachten bladerde ik in een van de drie dagbladen, die krantenbezorgers clandestien bezorgden in ruil voor een maandelijkse hap. Het wachten op eten is nu voorbij.
Alles gaat over.
