Column | Op een onrustig 2016
In 2016 wordt mijn haar dunner en mijn verstand voller. Allebei vind ik jammer. Het laatste betreur ik het meest. Ik word weer een jaar ouder: bedachtzamer en rustiger. Wijsheid komt met de jaren, zeggen ze, maar de saaiheid die dit vergezelt, laten ze achterwege.
Het rustige vaarwater strookt geenszins met mijn oerkarakter, eerder het landschap met ruige meeslepende bergen.
Ik weet nog hoe ik een aantal jaar geleden behoorlijk in de war tegenover mijn huisarts zat. Hij verwees mij door naar de zielkundige. Het liefdesverdriet stroomde voortdurend uit mijn poriën. Mijn huisarts dacht dat ik homo was, want de psycholoog trok een teleurgestelde blik toen de gesmolten melkchocolade op de fauteuil zei dat hij hetero was.
In die periode schreef ik mij in voor een proefles pilates. Ook ik viel ten prooi aan het cliché dat spirituele bewegingen mijn verdriet goed zouden doen. Volgens mij zitten al die beweegstudio’s vol met kapotte relaties.
Ik ben nooit naar de pilatesles geweest, omdat ik dacht dat de bewegingsmethode duizenden jaren geleden door een wijze Griek was bedacht, maar het was een halve Duitser die in de Eerste Wereldoorlog inspiratie had opgedaan. Daarom ging ik maar bikramyoga doen.
In de ruimte waar het 40 graden was, boog ik mij voorover, drukte het hoofd tegen de vloer en stond op, dit herhaalde zich constant. De bewegingen kwamen mij bekend voor. Ik moest jarenlang iedere dag meerdere keren verplicht het islamitisch gebed uitvoeren van mijn ouders. Ik was enorm opgelucht dat ik het huis uit ging en nooit meer hoefde te bidden.
Mijn vader vertelde dat de gebedslozen naar de onderwereld, het eeuwige vuur, zouden gaan om daar alle salat in te halen. En ik stond nu in een bloedhete ruimte salatoefeningen te doen. Ik was in de hel.
Terugkijkend op die knotsgekke tijd wens ik mijzelf nog veel zinnige gejaagdheid toe. Op een onrustig 2016.
