Op z'n Duits | Wonderen
Ik mopper veel over studenten. Ze zijn heus lief, maar ze kunnen ook strontvervelend zijn. Zo had ik ooit een student die maar liefst twee grootouders verloor tijdens het schrijven van zijn scriptie. Toen zij bij zijn buluitreiking levend aanwezig waren, feliciteerde ik de familie maar niet met deze miraculeuze wederopstanding. Ondertussen ken ik alle smoesjes en word ik maar zelden verrast door studenten. In 2015 gebeurde er toch iets wat me verbaasde, en dan niet zoals een koddige kat in een Buzzfeed-artikel je verbaast.
In de winter sprak ik in het gekraakte Spinhuis een filosofiestudent die betrokken was bij het toen net opgerichte Humanities Rally. Hij vertelde dat ze weer een nieuwe ronde overleg gingen voeren met de faculteit. Ik schudde weemoedig mijn hoofd. Nog meer praten zou de geesteswetenschappen niet redden. De koers van de universiteit was destructief en Nederlandse bestuurders willen niks als een trein eenmaal rijdt.
Een paar weken later was het Bungehuis bezet. Ik kon mijn oren niet geloven. Al jaren klagen medewerkers steen en been over de teloorgang van de universiteit. Bibliotheekkarren vol opinieartikelen waren er verschenen over de publicatiedruk, het rendementsdenken, de uitkleding van het onderwijs. Mijn eerste bijdrage aan dat depot stamt uit mei 2010. Voor DeJaap schreef ik een stuk waarin ik betoogde dat de opleiding communicatiewetenschap, waar ik toen nog werkte als universitair docent, veranderd was in een onderwijsfabriek. Ik kreeg instemmende reacties van collega’s en dat was al.
Al dat wijze geredeneer, al dat doorwrochte beklag mocht nooit baten. Maar ineens was er actie. Echte actie. Om inspraak vraag je namelijk niet beleefd, inspraak dwing je af. Het CvB pikte niet dat zijn eigen marketingslogans navolging vonden en zette financiële dreigementen en politiegeweld in om zijn macht te laten gelden. Boos liep ik mee in de protestmars. Het was prachtig om zoveel betrokkenheid te zien. Aan het einde van de demonstratie gebeurde wat niemand op het Spui tien minuten ervoor had durven dromen. De deur van het Maagdenhuis werd letterlijk en figuurlijk opengebroken.
De bezettingen van 2015 waren het kerstcadeau waar de academische gemeenschap al jaren op zat te wachten. Dankzij een groep dappere studenten hebben bestuurders nu eindelijk ook de alarmbellen horen rinkelen. Dankzij de competente rebellen van de UvA luisteren universiteiten nu overal in het land beter naar medewerkers en studenten. De demonstranten spraken niet voor een kleine groep, maar zorgden ervoor dat de alomtegenwoordige klachten nu ook buiten de wandelgangen gehoord werden. 2015 gaat mijn boeken in als het jaar dat ik oprechte trots voelde voor de studenten van de UvA. Waarvoor diepe dank.
