Victoria
Een aantal jaar geleden verbleef ik zeven weken in Berlijn. De stad zei mij eerst net zoveel als de onpersoonlijke lijnen van haar plattegrond. Om haar beter te leren kennen wandelde ik door de straten en over de boulevards en keek ik vanaf het terras naar de voorbijtrekkende lichamen, maar Berlijn bleef ver weg.
Op een avond stapte ik de homobar Roses aan de Oranienstraße binnen. Iemand vertelde mij eens dat hij onbekende steden leerde kennen via de gasten van gaycafés. Daar raakte hij gemakkelijk aan de praat en zo ontsloten zich in de gesprekken de geheimen van de stad. Toen ik opmerkte dat noch hij, noch ik van de mannenliefde was, antwoordde hij dat bekrompenheid tot een piepkleine wereld leidt.
De dagen daarna wandelde ik iedere avond Roses binnen voor conversaties en werd mij de stad uit de doeken gedaan. Ik bestelde op een van die avonden een glas water met bubbels en drukte het tegen mijn lippen. De barman deed het blacklight aan. Het nummer dat het zwarte licht vergezelde kende ik niet. Het was Turks. Dankzij radiozender FunX kwam ik er later achter dat het ‘Hadi Bakalim’ van Sezen Aksu was. Ik kwam van mijn kruk en danste met het flikkerende licht.
Ik dacht terug aan die dans in Berlijn toen ik deze week Victoria zag. De film is in één take opgenomen. Victoria begint met een dansend meisje in een club. Het blacklight geeft haar en de omgeving een spanning mee die iets voorspelt; goed of slecht, dat is onduidelijk. Ook zij kent de grote stad Berlijn niet, nog niet. Ze ontmoet in die disco vier frivole jongemannen. De mannen verschillen veel van elkaar in denken en uiterlijk. Ze lijken daarmee de bevolking van Berlijn te symboliseren – een prachtige vondst. Voor het meisje zijn het contact en de aandacht een ontsnapping aan de eenzaamheid.
Het groepje wil die nacht Berlijn veroveren, maar het omgekeerde gebeurt. Zodra het vijftal de disco uitloopt, weet je het: ze gaan een waanzinnige geschiedenis tegemoet.
Victoria is de beste film van het jaar.
