Ze wilde een gesprek met haar mentor. Ik luisterde aandachtig. Er was geen probleem. Het was onrust; gesticht door twijfel. Moest ze doorgaan met het propedeusejaar? Of toch voor die kunstzinnige opleiding kiezen? Ik toonde opluchting. Gebrek aan welke vastheid dan ook is de voorbode van ontwikkeling, vertelde ik. Ze keek me met grote ogen aan. Voordat ze het lokaal verliet, draaide ze om: ‘Ik zweer het,’ zei ik en citeerde de dichter Gorter: Een kind dat altijd verlangt/zoo als een groot bloemhart hangt/open, zoo geboren/in het daggloren.
Diezelfde dag zag ik in een vol bioscoopzaaltje de documentairefilm Ne me quitte pas. Het laagje sneeuw op een binnenweg in de Belgische Ardennen heeft het asfalt spekglad gemaakt. We zien Marcel op zijn scooter. Hij rijdt terug van zijn vriend. Ze hebben gedronken. Veel en alweer. Marcel houdt met moeite de brommer rechtop, maar met een hoofd vol alcohol bengelt de drinkebroer in het donker over de glijbaan naar huis. Het is de laatste scène uit de documentaire. Onder de beelden is ‘Listen to your heart’ gemonteerd. Niet die van Roxette, maar een versie die op kermis, kerstmarkt en buurtbraderie wordt gedraaid.
Het lukt Marcel niet zijn scooter, noch zijn leven, in een rechte lijn te houden. Het ziet er meelijwekkend uit, tegelijkertijd denk je eigen schuld, dikke bult en hoop je dat hij de afgrond niet inrijdt. Maar wat er ook van te vinden: de romantiek is echt en staat fier overeind.
Een paar dagen later besprak ik met een collegadocent onze kansen op een vast contract. ‘Het geeft rust.’ Ik knikte bij die woorden. Op de fiets naar huis werd ik overspoeld door een viezig schuldgevoel. Ik was op weg mijn identiteit te laten bepalen door contracten, studentevaluaties en ander richtinggevend papier. Ik dacht aan de twijfelende student en maakte mezelf voor verrader uit. ||| Asis Aynan
