Aynan | Ongewoon
Het afgelopen weekend was anders dan gewoon. Er was dat extra uur, maar het was vooral het weekeinde dat er voor het eerst sinds een jaar werd geprotesteerd in Marokko, het geboorteland van mijn ouders, voor een beter leven.
Het vreemde is de reactie op het protest; het wordt voortdurend neergeslagen. Het is raar dat je je land en leven beter wil maken en dat je vervolgens het ziekenhuis in wordt geslagen.
Om stil te staan bij de verjaring publiceerde ik in Trouw een essay over de vraag waarom ik in Nederland voor een gezonder Marokko demonstreer. Het essay lichtte ik zaterdagochtend op de radio toe. ‘s Middags sprak ik op het Rotterdamse Schouwburgplein duizenden mensen toe, die net als ik sympathiseren met de sociale beweging in Marokko.
De volgende morgen liep ik naar de Lidl om ingrediënten voor pizza te halen. Wandelend zag ik op de Facebookpagina van Trouw tientallen reacties onder mijn essay staan. De algemene strekking van het commentaar was te stom voor woorden: de reageerders vonden dat in Nederland geen plek is voor dergelijke protesten. Maar demonstreren op Hollandse bodem is een grondrecht.
Terwijl ik het deeg voor de pizzabodem aan het kneden was, dacht ik aan de melding die ik deze zomer bij de politie maakte over een Amsterdamse imam. De voorganger verbood zijn gemeente tijdens een vrijdagpreek om tegen Marokko te betogen. Ik kneedde twee stukken deeg weer tot een, en ik besefte vol verbazing dat de reactie van de reageerders en die van de imam op hetzelfde neerkwamen.
Aan de vooravond van het afgelopen weekend werd ik door de politie gebeld. Ze vroegen of ik naar het bureau wilde komen, omdat de ambtenaar van het openbaar ministerie de woorden van de imam strafrechtelijk wilde wegen. Het telefoontje van de agente verbaasde mij, omdat de politie mijn eerste melding wegens gebrek aan bewijs niet wilde omzetten in een aangifte – en nu wel.
Het was een ongewoon weekend.
