.jpg)
Aynan | Schuldig landschap
Onder een felle zon liep ik over de boulevard van Oostende en dacht aan Zandvoort. De twee badplaatsen hebben het casino aan zee en de hoge grijze strandappartementen gemeen.
.jpg)
In mijn late puberteit kwam ik weleens in Zandvoort om te dansen in de Chin Chin en Yanks; niet op vrijdagen en zaterdagen want dan was de kans dat ik binnenkwam klein, omdat mijn huidskleur op die dagen een ongewenste gast van mij maakte.
Op een van die avonden dat ik weer bij de deur werd geweigerd, banjerde ik richting de zeeweg. Tegenover de hoogste zeeflat ging ik op een laag muurtje zitten dat een braakliggend terrein omheinde. In een soortgelijke Zandvoortse flat schreef schrijver Anil Ramdas zijn grote roman Badal.
Mijn oog viel op een steen van graniet waar de zespuntige davidster in was gehouwen.
Uit het verleden mag je geen conclusies trekken over het heden. Maar die geestelijke oefening is voor niemand gemakkelijk, helemaal als je het verhaal achter die gedenksteen kent.
Ik ging op het Oostendse zand liggen en wachtte met zonnebrandcrème aanbrengen.
Nederland was slechts enkele maanden bezet toen de Zandvoortse afdeling van de NSB met behulp van het Hitlerregime de synagoge opblies. Het is de enige sjoel die gedurende de Tweede Wereldoorlog werd gesloopt.
De nog altijd onbebouwde plek waar het onkruid tijdens de mooie jaargetijden haar gang gaat, laat zien wat de dichter Armando met het begrip ‘schuldig landschap’ bedoelt.
Sinds die explosieve geschiedenis in mij huist, kom ik niet graag in Zandvoort. Ik associeer een badplaats liever met plat vermaak en de heilzame werking van zon, zee en zand, dan met een onbehaaglijk gevoel.
Ik stond op, keek rond en voelde mij net als de tempratuur aangenaam. Zonder enig aarzelen liep ik over het Vlaamse zand in een vakantietred naar de Noordzee en nam een duik.
