Van Aalten | Zonder bubbels
Elke student die iets moet weten over de ontwikkelingen van de vorige eeuw, komt vroeg of laat in aanraking met de term ‘verzuiling’. De katholieken stemden zus en lazen zo’n krant, de arbeiders verkozen de gestampte pot in hun eigen socialistische zuil, de christenen hielden het gezicht devoot in de protestant-christelijke plooi. Iedereen zijn eigen loopgraaf.
In feite zijn we terug bij af, alleen heeft de zuil een andere vorm gekregen. Het is nu een latex donut vol particuliere meningen, een Barbapapa van opvattingen, een synthetisch kauwbot met gefilterde feiten. We omringen ons met informatie die ons bevalt. De bubbel heeft de substantie van warmbloedige, kleverige gelei. Het bindt de taxichauffeur met de student commerciële economie, de advocaat met de souschef en de ochtend-dj van 538 met de astronaut. Heel af en toe horen we een echo uit een andere bubbel.
Maar tot mijn vreugde was er kennelijk geen bubbel beschikbaar voor het geknoei en geknor van VNL-voorman Jan Roos. Daar lag hij op zijn rug, op de hete bodem van het electoraat. Zijn reet dichtgeschroeid, zodat de stront een weg naar buiten zocht via de vlezige lippen. Een afgedankt stuk speelgoed in de greppel, de batterijen bijna leeg. Ik vrees dat hem het lot wacht van het eeuwige panellid in een slecht beluisterde talkshow.
De fietsenmaker aan het August Allebéplein, door wie ik vorige week dinsdag een kinderzitje liet monteren, wist aan de vooravond nog niet wat hij ging stemmen. Hij was rond de dertig maar hij had nog nooit gestemd. ‘We hebben het vrij goed in dit land. Zet de kraan eens open en drink; alleen die smaak is al beter dan in België of Frankrijk.’
Ik vond het een ultiem inzicht. De smaak van water als metafoor voor de staat van het land. Water zonder bubbels.
