Van der Pol | Aanhang
We hadden domweg het boemeltje naar het Maliebaanstation kunnen nemen, waar de almachtige Albert Heijn met zijn rendieren en zijn eindejaarsassortiment was neergestreken in het Spoorwegmuseum.
Maar nee. De Randstedelijke delegatie mag aan gewicht winnen, ons zwaartepunt ligt sinds jaren in Enschede. Dus reisden we naar Münster: er waren ons liters glühwein en kitscherige marktkraampjes beloofd.
Dat wisten we nog. Precies tien jaar terug stonden we hier ook, met de opdracht om in ons schoonste Duits de kerstgedachten van het volk af te dwingen. We leerden dat het niet werkt om iemand een camera in het gezicht te drukken en dat onze kuise gymnasiumkopjes nogal inwisselbaar waren. De zorgvuldig gekozen kleur van onze Eastpak was het enige dat ons van elkander onderscheidde.
Sinds enige tijd gonsde er iets.
Iedere sekte heeft op den duur nieuwe aanwas nodig voor lijfsbehoud – een erg vrijblijvende vriendengroep als de onze helemaal. Zo verloren we afgelopen jaren onze scheikundedocent in spe en onze lucht-en-ruimtevaarttechniekman die beiden vermoedelijk, al kunnen we er enkel naar gissen, met de nieuwe vriendin op een tweezits (‘eerste gedeelde aankoop!’) zijn gekropen en er de aankomende decennia niet meer vanaf komen.
We gingen in conclaaf. Er waren voor- en tegenstanders, er vielen woorden als groepsdynamiek. Het oordeel: voortaan mocht aanhang mee.
Opeens klonk het dom elkaar aan te spreken met onze verjaarde bijnamen, de grapjes over onze wiskundedocent – toch een heel grappige vent – vielen niet lekker meer. Koortsachtiger dan voorheen werd het vroeger vooral lollige lijstje ‘wie heeft het eerst kinderen’ opgerakeld en bijgesteld.
In de Bullenkopp, een bruine kroeg met discobollen zoals ze op je zevende in de sinterklaasfolder van Intertoys stonden, sloeg iemand een arm om een taille en leunde er een hoofd op een schouder.
Middenin ons kringetje lagen een paar Eastpaks en dat stelde toch gerust.
