Van Aalten | Nieuwe Golf
Ik ben van 1978. Dat is een new wave-jaar. Voor de millennials: deze new wave heeft niks met Lil’ Kleine of Ronnie Flex te maken, maar is een muziekstroming die na de punk in Engeland ontstond en zich kenmerkte als het artistieke zusje.
De muziek was minder agressief dan punk, iets onderkoelder misschien. Hele volksstammen houden discussies over wat wel of niet new wave genoemd mag worden, maar het belangrijkste kenmerk is dat het een muziekstroming is die niet bepaald grossiert in optimisme.
Anders dan de vernietigingsdrang van de punker (‘no future’), speelde de new waver met de brokstukken die doelloos voor hem lagen (‘What does it matter if we all die?’). Kerels met leren jacks die naar shag ruiken zijn voor altijd verbonden met Dylan of The Stones en de mondharmonica, ik blijf vermoedelijk zo’n vent in colbert die altijd ‘iets’ met new wave en synthesizers heeft. Vooruit, ik was weliswaar een paar maanden oud toen Adolescent Sex van Japan uitkwam, maar toch.
De NPO zond onlangs de documentaire Planet Elektro van Leo Blokhuis uit, over het ontstaan van elektronische muziek. Het ging ook even over new wave. Over Gary Numan, bijvoorbeeld. De synthesizers, de zwarte kleding, het kohlpotlood, de teksten over de vraag of vrienden elektrisch zijn: het zit in mijn bloed. New Order’s Blue Monday is wat Paint it Black of My Generation is voor de babyboomers.
(Tekst loopt door onder de video)
En toen zag ik aan het slot van de documentaire Armin van Buuren en Martin Garrix. Ze maken muziek en kijken erbij als een hypotheker die een gunstige provisie binnenharkt. Elektronische popmuziek is een familieaangelegenheid geworden, een event, geleid door positivo’s die je neef hadden kunnen zijn maar dan met parfums, kledinglijnen en helikoptervluchten.
Het is een heerlijk idee dat er nu een baby rondkruipt die die generatie ijdeltuiten voorgoed verpulvert.
