Aynan | Keen keld
De vloggende jongens uit Zaandam hielden de actualiteitenvolgers wel bezig, zeg. Met het diep filosofische motto ‘keen keld, maar wel honger’ filmen de hoodvloggers hun leven in de buurt. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het allemaal een storm in een glas water vinden. Je zult je maar op het water in dat glas bevinden.
De heisa rondom de Vomar-boys wordt door hen met een ‘ga weg uit mijn buurt’ beantwoord. Terwijl het een prachtig documentair project had kunnen zijn, als de jongens de vicieuze buurtcirkels in beeld hadden gebracht. Misschien was dat wel ooit het doel, dat jammerlijk gestrand is. Nu zijn het rebels without a cause, op de YouTube-kliks na.
In een documentaire zag ik dat een optreden van de Achterhoekse boerenrockband Normaal in 1978 in Eibergen vanwege de plattelandszeden werd verboden. De band had exact voor ogen wat ze wilde, en maakt in de documentaire in haar stamkroeg met goede argumenten gehakt van de lokale autoriteiten. En zo werd het verbod koren op de molen van de band. Het genereerde publiciteit, dus optredens.
Ik moet er wel bij zeggen dat net als de Zaandamse jongens iedereen last heeft van gestrande doelen. Onlangs was ik op de opening van het schooljaar van de Hogeschool van Amsterdam. Alles was tot in de puntjes verzorgd. Ik was benieuwd of tijdens de show iets verteld zou worden over de aankomende bezuinigingen op de werkvloer, dat was niet het geval. Het nieuwe academiejaar werd met louter feelgood ingeluid.
Ik zat in het theaterstoeltje en liet mij gewillig leiden door het gescripte welvaren. Totdat aan het eind een gospelband op het podium verscheen. Ik dacht aan de woorden van oud-rector Jet Bussemaker toen islamitische studenten om een gebedsruimte vroegen: de hogeschool faciliteert geen godsdienst maar onderwijs. In de verte zong de gospelgroep a capella het evangelische He’s got the whole world in his hands.
Keen keld, maar wel kospel.
