Aynan | De trainingsacteur
‘Wil je dat ik ga huilen?’ vroeg ze. Ik had net gevraagd of ze in het volgende tentamenrollenspel iets meer emotionele weerstand naar de student wilde inzetten.
‘Huilen?’ lachte ik een beetje. Het was alsof ik uit een kaart gevuld met emoties kon kiezen.
De afgelopen weken heb ik meermaals met trainingsacteurs gewerkt. Tijdens de tentamenweken van het laatste schoolblok worden hogescholen overspoeld met trainingsacteurs om de kennis van de student in een gesimuleerde praktijk te testen. Wat voor toekomstige piloten de vluchtnabootser is, is voor onze studenten de trainingsacteur.
Het samenwerken met de acteur went niet. In de rollenspelen komt een keur aan emoties voorbij, die de gesprekken tussen docent en trainingsacteur in een stroomversnelling brengt en de conversaties intiem maakt. En dan is het aan het eind van de dag plotsklaps voorbij. Je schudt elkaar de hand en de kans dat je elkaar ooit terugziet is klein. De band met een trainingsacteur huist in het moment dat in damp opgaat.
Een keer zei een trainingsacteur tegen mij dat veel van zijn collega’s mislukte toneelspelers zijn. En het oefenpartnerschap bevalt hun slecht, want op het podium is de acteur een bonk ego en in de nagebootste werkomgeving staat de leerling centraal. De rollenspelacteur moet dienstbaar zijn, iets wat de theateracteur maar moeilijk vindt.
Ik vond het een intrigerende opmerking, waar ik aan dacht na het theaterstuk Club Paradis, een zeldzaam eerlijke voorstelling waarin de blijvende schade van wereldse ideologieën op het individu wordt getoond. De trainingsacteur had ongelijk, omdat het verhaal van Club Paradis geen navelstaarderig toneel is. De acteurs imponeren het publiek niet door hun spel, ze geven vooral een les maatschappijleer. Eigenlijk ‘ouderwets’ geëngageerd toneel. Het theaterpubliek is geen vierde wand, maar een leerling, exact wat wij van een trainingsacteur verwachten.
Verhelderend en verademend. ‘Huilen?’ lachte ik naar de trainingsactrice. ‘Doe maar.’
