UvA-student helpt dakloze families in India
Een doodgewone vakantie in India draaide voor UvA-student Jaira Sona Chin afgelopen zomer heel anders uit dan verwacht. Zij richtte het Sona Pushkar Project op en strijdt ervoor om dakloze families uit Pushkar, een Indiaas dorp in de staat Rajasthan, een beter leven te schenken.
In augustus 2016 bracht de tweeëntwintigjarige rechtenstudent Jaira Sona Chin haar vakantie door in India. De kinderen die bij haar kwamen bedelen hadden nooit durven dromen dat deze toerist hun leven ingrijpend zou veranderen. Sona volgde de kinderen naar hun woonplaats en trof daar tenten aan die waren gemaakt van doeken. Er waren geen sanitaire voorzieningen of waterdichte slaapplaatsen. ‘Ik schrok heel erg van de leefsituatie en van het feit dat niemand omkijkt naar mensen uit deze kasteDe Indiase maatschappij is gebaseerd op een kastenstelsel met vier kasten. Hier kun je daar meer over lezen.. Toen besloot ik hen te helpen.’
Onderdak, educatie en tewerkstelling
In oktober reisde Sona terug naar het dorpje om de gezinnen die ze in augustus ontmoette te helpen. ‘Ik heb toen een huis laten bouwen, the blue house, waar nu vijf gezinnen in wonen, zo’n 30 à 35 mensen,’ legt Sona uit. ‘Daarnaast heb ik voor bedden en dekens maar ook voor een fornuis en pannen gezorgd, net als voor de inrichting van het huis.’
Het geld om dit te financieren verzamelde de student door zelfgemaakte zilveren sierraden en handtassen te verkopen op de Sunday Market in de Westergasfabriek. Daarnaast kreeg ze donaties van vrienden en kennissen.
Naast onderdak vond de student vooral het onderwijs voor de kinderen een topprioriteit. ‘Ik vond het heel belangrijk dat de kinderen naar school zouden gaan,’ vertelt ze. ‘Het was in het begin wel lastig om alle kinderen elke dag naar school te krijgen omdat zij geen voorbeeld hebben van mensen in hun kaste die hetzelfde doen. Ze hebben geen idee dat een ander leven mogelijk is,’ legt Sona uit. Door de kinderen naar school te sturen wil Jaira hen een andere toekomst dan hun ouders en voorouders garanderen.
Werk vinden voor de ouders is ook een van de pijlers van het project. ‘Allereerst heb ik werk gezocht voor de moeders,’ legt Sona uit. Zij maken nu sierraden en handtassen die via de website van het project, maar ook in Den Haag en Amsterdam worden verkocht. ‘Het geld dat de moeders hiermee verdienen, gaat naar een eetwinkel in het dorp. Daar kunnen zij maandelijks voedselpakketten ophalen.’ De vrouwen krijgen geen contant geld in handen, uit vrees dat ze er onder meer alcohol mee zouden kopen. Deze zomer gaat Sona op zoek naar werk voor de vaders van de gezinnen.
Rechtenstudie
Het combineren van dit project met een rechtenstudie aan de UvA was niet altijd makkelijk. ‘Het project was zo tijdrovend dat ik een break heb genomen van mijn studie. Het werk houdt namelijk niet op als ik in Nederland ben. Het heeft mijn hele leven overgenomen,’ verduidelijk Sona. ‘Als ik er niet ben is er niemand die voor de kinderen zorgt en erop toeziet dat ze naar school gaan,’ legt ze uit. ‘Omdat ik me heel verantwoordelijk voel voor de kinderen en hun toekomst, heb ik dagelijks contact met ze.
Toch ziet ze dit project niet als een rem op maar juist als een verrijking van haar studie. Sona houdt zich namelijk vooral bezig met mensenrechten. Ze hoopt culturele tradities zoals het uithuwelijken van kinderen aan te pakken. ‘Hierop wil ik mij meer focussen in combinatie met mijn rechtenstudie. Ik wil me inzetten voor de rechten van deze buiten de maatschappij gelaten kaste en vooral voor de rechten van het kind.’
Dankbaar
Over een maand trekt Sona opnieuw richting Pushkar. Daar woont en slaapt ze bij de gezinnen in the blue house en houdt ze zich bezig met de opvoeding van de kinderen, maar ook van de ouders. ‘Ik wil hen vooral helpen met onderwijs, werk en het veranderen van hun leefomgeving, maar ik wil hen ook elementen zoals hygiëne bijbrengen. Ook wil ik hen afleren te drinken en te bedelen.’
‘Soms is het ook lastig,’ voegt ze eraan toe. ‘De volwassenen staan er niet altijd bij stil dat westerlingen ook hard werken voor hun geld. Zij beseffen niet altijd even goed hoe veel tijd en energie ik in hen stop.’ Sona vertelt dat sommige volwassenen haar werk meer appreciëren dan anderen. ‘Sommigen vragen om meer, terwijl anderen nu al ontzettend dankbaar zijn en niet kunnen geloven dat iemand dit voor hen doet.’ De meeste toeristen bieden volgens Sona namelijk hulp in de vorm van geld of eenmalig eten. ‘Het is mooi om te zien dat zij zich erkend voelen nu er iemand is die zich daadwerkelijk volop inzet om hun leven te veranderen.’
