‘Versoepel de regels voor bezoeken aan de UB’
.JPG)
Ze wilde naar de Universiteitsbibliotheek, maar student Rieke Brouwer werd geweigerd omdat ze niet ‘kwetsbaar’ is. Daarom schreef ze dit opinieartikel. Open de deuren voor ‘studenten waarmee het niet zo slecht gaat dat ze hulp nodig hebben, maar voor wie het ook echt niet al te lang meer moet duren,’ is haar oproep.
De universiteit waar ik nu al bijna een jaar studeer, heb ik twee keer van binnen gezien.
De plek die ik wél honderd en een keer van binnen heb gezien is mijn kamer. Achter mijn bureau studeer ik, kijk ik college, spreek ik mijn vrienden en familie en gaat de Zoomborrel tot in de late uren door.
De tijd van je leven
De enige dringende reden om buiten te komen is de supermarkt of een doelloos rondje door het park dwalen. Met vrienden afspreken doen we wel omdat naar een scherm staren je na een aantal maanden gek maakt, maar afspreken knaagt wel; eigenlijk is het niet de bedoeling.
De tijd van je leven waarin je veel mensen zou moeten zien en veel dingen moet doen om jezelf te ontplooien bestaat nu uit essays schrijven (tentamens afnemen doen ze immers niet meer fysiek, dus wordt bij gamma studies kennis alleen aan de hand van essayvragen en papers getoetst), online colleges kijken en met commissies van de studentenvereniging dingen organiseren die op het laatste moment toch afgelast moeten worden.
Natuurlijk lopen ook studenten risico op corona, dat doen we allemaal, maar de waarschijnlijkheid dat het echt mis zal gaan is gering. En toch zit ik al een jaar opgesloten. Ik ontken absoluut het belang van maatregelen niet en ik stel niet voor om klakkeloos alle festivals toe te gaan staan, maar ik begin me af te vragen of er niet mogelijkheden zijn om uitzicht te bieden aan studenten.
Op zoek naar een studieplek
Toen ik afgelopen week echt geen motivatie kon opbrengen voor wéér alleen, achter mijn laptop, aan mijn bureau te studeren zocht ik een andere plek. De UB leek me een goed idee. Daar kan niet zoveel misgaan, volgt iedereen keurig de looproutes, en de studenten die in de UB willen studeren zijn niet de mensen die de coronamaatregelen aan hun laars lappen.
Voor mij is de UB echter dicht. Bij de UvA mag je alleen in de UB zitten als je ‘kwetsbaar’ bent en dus door medische of fysieke redenen niet thuis kan studeren, dreigt studievertraging op te lopen, of thuis echt geen goede werkplek hebt. Ik ben gelukkig gezond, mijn studie gaat hartstikke goed, en mijn kamer is prima dus ik val niet in die categorie. Maar in het definiëren van de groep kwetsbare zijn ze een belangrijke categorie vergeten: de studenten waarmee het niet zo slecht gaat dat ze hulp nodig hebben, maar voor wie het ook echt niet al te lang meer moet duren.
Collegegeld
In het afgelopen jaar mocht ik twee keer naar de UvA. Afgaande op het collegegeldbedrag kost een uurtje op de UvA mij dus 714 euro. Het hoger onderwijs piept en kraakt aan alle kanten, ook door een grotere toestroom aan nieuwe studenten afgelopen jaar. De universiteiten hebben natuurlijk geld nodig en zijn in Nederland relatief goedkoop, dus het is niet de hoogte van het collegegeld waarover ik mijn beklag wil doen. Ik denk echter wel dat het zonde is dat de UvA dit geld nodig heeft om de vaste lasten te dekken van gebouwen die het grootste gedeelte van de tijd leegstaan.
Te weinig plek kan niet het probleem zijn. De UvA heeft zeven faculteiten, met ieder honderden potentiële werkplekken. En stel dat daar onvoldoende ruimte is heeft de OBA 27 vestigingen met werk- en studeerplekken, en zijn er heel veel leegstaande concertzalen. Laat studenten daar studeren. We vragen niet om de wereld, we vragen om eens vier andere muren en een aantal 3D gezichten, zij het met mondkapjes, te zien.
Rieke Brouwer is student Europese studies aan de UvA.
