Dan Afrifa | Een van mijn beste vrienden is blond
Blonde jongens. Op de UvA heb je er misschien meer van rondlopen dan in Scandinavië. De picknicks van de Golden Retriever Club Nederland zijn er niets bij. Maar wat als ik nou eens vertel dat die opscheertjes, krullenbollen en gelhoofden je leven kunnen verrijken?
Ik neem je mee naar september 2014. Ik zat achterin de zaal tijdens een van mijn eerste hoorcolleges politicologie. Voor me zag het zwart van de witte mensen. Maar tussen dat menselijke ruis zat een jongen die ik jaren later nog steeds tot mijn beste vrienden reken. Hij is ook nog steeds blond.
Wat zijn haarkleur vertelt over onze vriendschap werd me tijdens de afgelopen kerstperiode duidelijk. Nadat ik de film Brokeback Mountain binnen 48 uur twee keer had gezien. Daarna heb ik het korte verhaal van de schrijfster Annie Proulx, waarop de film gebaseerd is, besteld en afgelopen zondag in een ruk uitgelezen.
Brokeback Mountain speelt zich af in de Verenigde Staten vanaf de jaren zestig. Gevolgd worden twee jonge cowboys, blonde Ennis en donkerharige Jack, die tijdens het hoeden van schapen in de bergen een innige relatie ontwikkelen. Later trouwen beide heren met hun respectievelijke vrouwen, krijgen ze kinderen en leiden ze gescheiden levens. Maar nimmer dooft de vlam en zo nu en dan trekken de mannen samen terug naar diezelfde bergen, de enige plek waar hun liefde mag branden.
Toegegeven: bij de eerste intieme tentscène hield ik mijn handen voor mijn ogen. Al kijk ik doorgaans ook gauw weg als ik in de metro tegenover een tongzoenend heterostel zit. Dat is echter niet het punt dat ik wil maken, want de boodschap over homoacceptatie spreekt in de film voor zich. Voor mij is Brokeback Mountain daarnaast een voortreffelijk verhaal over mannenvriendschap. Over bromances.
Jack en Ennis kamperen. Jack en Ennis praten niet meer dan nodig is. Jack en Ennis drinken lauw bier. Jack en Ennis schieten elanden en coyotes. Máár: de extraverte Jack verzorgt ook een schaafwond in Ennis’ gezicht. En de introvertere Ennis kokhalst wanneer het gemis van Jack hem zwaar valt. In mijn optiek komt deze cowboyliefde voort uit hun totaal verschillende karakters. De persoonlijkheden liggen, net als hun haarkleuren, bijna net zo ver uit elkaar als de zorgplicht die de Nederlandse overheid draagt en de realiteit van de toeslagenaffaire.
De tegenpolen trokken dus in de bergen naar elkaar toe, maar waar maken wij, niet-cowboys, vrienden voor het leven? Juist, tijdens onze studententijd. Wanneer we niet meer om hoeven te gaan met diegene waarmee we door de Bijlmer of door Brabant naar school fietsten.
Val echter niet voor de verleiding het te makkelijk voor jezelf te maken, zoals iedereen die bij het corps gaat. Vrienden zijn er niet alleen om op elkaar te lijken. Je laat een wereld liggen door jezelf tijdens je studententijd louter te omringen met mensen die jouw interesses en wereldvisie delen.
Wel doen? Studententijdvrienden opzoeken die (letterlijk) niet op jou lijken. Als twee personen elkaar vinden buiten hun comfortzone ontstaat er onder hun voeten een fijnere, gedeelde zone voor allebei. En over elkaars verschillen praten is vaak verrijkender dan overeenkomsten meten.
Achteraf gezien is het misschien ook geen toeval dat mijn beste maatje van mijn latere studie, geschiedenis, eveneens blondharig is. Al lopen op de UvA-geesteswetenschappen natuurlijk wel erg veel tatta’s rond.
Dan Afrifa is een Ghanese Amsterdammer, schrijver en voormalig student geschiedenis aan de UvA.
