Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
opinie

De kosmopolitische biotoop

3 november 2015 - 07:33

Toen we kozen voor de master Interdisciplinary Liberal Arts and Social Sciences, waren we best zenuwachtig of we wel in de groep zouden passen. We bedachten ons dat het vooral belangrijk was om niet op te vallen. De ochtend van ons eerste college stonden we weifelend voor de spiegel. Konden we onze vlecht beter over onze linker of over onze rechterschouder laten hangen?

Met onze zwarte glimmende schoenen met dikke zolen en ons lichtbeige zijden blouseje stapten we de zaal binnen. Bij het voorstelrondje hoorden we dat we deel uitmaakten van een internationale gemeenschap. Al die Engelse accentjes, ze kwamen overal vandaan: Australië, India, Zuid-Afrika, Israël, Canada, Zweden, Slowakije, Ierland en Zuid-Korea.

 

'Of ze d’r haar in een vlecht droeg konden we niet zien. Ze had namelijk een hoofddoek op'

Het waren precies het soort migranten waarvan we verwachtten dat ze ons sociaal leven zouden verrijken. Ze hadden dezelfde smaak als wij: er waren er een paar die hun haar los droegen, maar de meesten hadden een vlecht of een knotje. We vielen dus niet teveel op. Bovendien hoefden we maar 'where are you from?' te zeggen om het over van alles te hebben: zoals reizen, festivals en hoe uniek het woord ‘gezellig’ is.

 

Na een paar weken kwam er een nieuw meisje in de klas. Of ze d’r haar in een vlecht droeg konden we niet zien. Ze had namelijk een hoofddoek op. Met een weinig interessant Engels accent dat haar Amsterdamse komaf verried, stelde ze zich voor. We vonden het een moeilijke naam, dus we vroegen of ze het wilde herhalen: 'Salima,' zei ze een tweede keer.

 

Althans dat dachten we, maar het zou gênant zijn om het een derde keer te vragen. Toen het over de oververtegenwoordiging van etnische minderheden in de criminaliteitscijfers ging, keken we onwillekeurig haar kant op. Wat zou zij ervan vinden? Maar ze hield haar mond dicht.

'We vroegen of zij hetzelfde hadden gemerkt sinds Sherida bij ons in de groep was gekomen'

Naarmate de discussie vorderde begonnen we ons ongemakkelijk te voelen. De vrijheid die we in de voorgaande weken ervoeren om te zeggen wat we wilden, was er niet meer. We censureerden onszelf, omdat we bang waren haar te kwetsen. Het ergerde ons. Wij wilden ons op ons gemak voelen en door haar kon dat niet meer.

 

Toen we na college met twee studiegenootjes koffie gingen drinken, vroegen we of zij hetzelfde hadden gemerkt sinds Sherida bij ons in de groep was gekomen. Ze keken ons verbaasd aan, alsof ze niet wisten waarom we het hierover wilden hebben. Het bleek dus dat ze de Nederlandse problematiek van de multiculturele samenleving nog niet begrepen.

 

'But she’s Dutch, right? And we’re not,' zei de Canadese. Het was toch niet hetzelfde. De Canadese zou waarschijnlijk na haar master teruggaan naar waar ze vandaan kwam en anders zou ze vast moeiteloos assimileren. Ze sprak immers vloeiend Engels. Het Canadese meisje en het Slowaakse meisje waren dan wel anders dan wij, maar het was behapbaar anders.

 

Uiteraard houden we van diversiteit, maar wel het type diversiteit dat de wereld comfortabel en overzichtelijk houdt. We voorzagen allerlei problemen. Als we iedereen uitnodigden voor het kerstdiner, moesten we dan behalve rekening houden met de vegetariërs ook nog speciaal voor Fatima halal vlees in huis halen? En wat als ze niet zoveel waarde zou hechten aan kerst als wij?

 

We vroegen een gesprek aan met de studiecoördinator om dit aan te kaarten, maar tot op heden hebben we nog niks van haar vernomen.

Lees meer over